Op de fiets (20)

Gisterenochtend fietste ik in den vroegte door het centrum van Amsterdam. Vrachtwagenbestuurders waren aan het laden en lossen, chagrijnige vuilnismannen zwiepten hun bezem expres vlak tot voor mijn wentelende wiel, mannen met wallen in pakken stapten uit glimmende wagens en op de universiteit waren alle ramen nog donker.

Een vrouw met gestreepte rok, een roze maillot en een groene gebreide muts op, fietste mij tegen de richting van het verkeer in tegemoet. Met veel poeha rinkelde ze haar bel, stak ze haar been recht naar voren uit om mij te kunnen trappen en jengelde dat ik haar in de weg zat. Ik schoof al rijdend op de fiets even aan de kant, waardoor ze mij niet raakte en zij haar evenwicht verloor. Er kwam een auto aan die luid toeterend voor de stuurloze vrouw tot stilstand kwam.
Mijn routes werden geblokkeerd door werkzaamheden aan de weg. In de uitwegen die ik wilde kiezen, werd ik gehinderd door tegenliggende voetgangers, dikke moeders met dikke kinderwagens of fietsers zoals ik. Ik fietste om en koos de ruimere wegen.

Eenmaal in de Nes aangekomen wist ik waarom ik die route nooit moet nemen ’s ochtends vroeg. Vrachtwagens met voorzieningen voor de theaters en café’s blokkeren de rijweg, en als ik er langs wil schieten komt net op dat moment de lader en losser uit het betreffende etablissement. Soms met niets in zijn handen, soms met lege vaten die hij gevaarlijk voor zich uitdraagt en waar ik dan juist tegen aanfiets. Kletter.

Aan het einde van de Nes zit een steegje. In het steegje zit mijn oude stamkroeg. Ik kan het nooit laten om even te kijken als ik er langs fiets. Toen ik gisteren in volle vaart langs het steegje schoot, en even naar rechts keek, zag ik nog net drie figuren uit de kroeg rollen. Lallend, lachend, frutselend met hun sleutels om hun fietsen los te maken. Ik lachte breeduit. Ik lachte breeduit, en een intense herinnering aan mooie vroeger tijden maakte zich van mij meester.
Maar wist niet zeker of ik wilde ruilen.