Duinpan Avonturen

We kozen voor ‘rondwandeling (5 km)’. We bevonden ons in een bos, vlakbij de Hondsbossezeewering bij Petten, Noord Holland. De hond, die we voor het weekend in bruikleen hadden, kwispelde bij het zien van de uitgestrekte meters bomen, trok hijgend zijn riem bijna kapot, en dampte stoom uit zijn verlekkerd druipende muil. Eenmaal los was hij al snel in draf uit het zicht verdwenen. Kataklop, daar hij ging.
De paaltjes die we moesten volgen, waren provisorisch geplaatst en door de boswachter al lang geleden in de grond gehamerd. Sommigen hingen los, van anderen was de verf afgebladderd en sommigen waren door de tand des tijds van richting veranderd. Eens te meer gaven de pijlen slechts dichtbegroeid struikgewas aan, in plaats van een door de mens geschapen pad.

Wij liepen voort. Wij spraken van liefde het oud verhaal, wij fantaseerden onze toekomst, wij verheerlijkten het verleden. Wij spraken woorden van verlangen, van zekerheid en van vertwijfeling.

De pijlen waren weg. De pijlen waren weg en wij stonden in het midden van een bos. De hond, een Ierse setter die zelfs de zwaarste inbreker met vrolijk gekwispel zou begroeten, drentelde ontspannen om ons heen, zijn neus naar de grond gericht als waren er onder het naaldendek truffels verstopt. Wij testten ons richtingsgevoel en stevenden af op de uitgang, die snel gevonden was, maar aan de andere kant dan waar wij waren begonnen. 
Wij zagen dat het strand nog maar een klein eindje weg was. Wij liepen door naar de kolkende Noordzee die zichzelf in regelmatig ritme tegen de zeewering te pletter sloeg. De wolken waren donker en zwanger van opgespaarde regendruppels. We zouden weldra kleddernat geraken.

Terug in het bos waren de pijlen nog immer uit het zicht verdwenen. Ons gevoel zei ons naar links te moeten afslaan, het grote pad te moeten verlaten, maar er volgde geen zijpad waarmee we die manoeuvre konden bevestigen. De hond rende kleine stukjes vooruit maar vond ook geen andere doorgang dan immer rechtdoor de weg te vervolgen.

Halverwege het grote pad ontwaarden wij een afgetrapte strook aarde, bergopwaarts, die met veel overdrijvingszin een weg genoemd zou kunnen worden. Het paadje was omringd door struiken, kale takken en grote stukken mos, maar nodigde uit om in gebogen houding en met handen voor het gezicht beklommen te worden.
De hond ging eerst en rende vol enthousiasme over zoveel avontuur meteen een flink stuk voor ons uit. Wij volgden. Na gehurkt de top van het bergje bereikt te hebben, zagen wij voor onze ogen een idyllische duinpan opdoemen. In de idyllische duinpan stonden twee mensen van middelbare leeftijd – op het punt de liefde te bedrijven.

Wij zouden ons uit plaatsvervangende schaamte terstond uit de voeten gemaakt hebben, ware het niet dat de hond in de enkele seconden voorsprong reeds bezig was vrienden te worden met het zojuist ontdekte middelbare stel. Dartel kwispelde hij om de blozende vrijers heen, zijn snuit stekend in zaken die hem geheel niet aangingen, zijn kop uitnodigend naar ons toe gespitst om ons ook kennis te laten maken met zijn nieuwe kameraden. Onze nieuwe kamaraden keken naar ons. Wij keken vanaf de duintop in gehurkte houding naar hen. Wij knikten de mensen, die onze ouders hadden kunnen zijn, vriendelijk toe en zorgden dat wij zo snel mogelijk de duinpan konden verlaten – ons schavend aan de uitstekende takjes en de doornen van de rozenstruiken, en uitglijdend over vochtige stukken mos.

Grinnikend troffen wij aan de andere kant van de duinpan onze auto aan. Toen het dikke druppels begon te regenen, gingen onze gedachten uit naar de vrijers in de idyllische duinpan. Al snel verdrong de ene speculatie de andere en kwamen we tot de conclusie dat het schoolhoofd van het dorp vreemd ging met de vrouw van de managehouder.