Nobody expects the Spanish inquisition

Studeren in Glasgow heeft mij voornamelijk kennis van de Spaanse taal en liefde voor de Spaanse mens bijgebracht. Wonend in een Schotse studentenstraat waar de gemiddelde leerling Spaans was, leerde ik stapje voor stapje meer kennen over en van de Spaanse cultuur. Eerst kon ik voornamelijk heel goed vloeken in het Spaans, en weldra leerde ik woorden combineren tot extreem korte zinnetjes die uitmonden in uit het hoofd gestudeerde volzinnen waarmee ik de Spanjaarden aan het lachen kreeg. Ik was in rap tempo door de Spaanse taal en cultuur veroverd geraakt.

Er volgde een bezoek aan Spanje, en nog een, en soms kwamen de Spaanse vrienden naar Amsterdam. Altijd leuk.

Dit weekend zouden er tenminste twee Spanjaarden komen om mijn huis te bezetten. Er te slapen, te eten, te koken, te doen. Zoals al eerder vernoemd op dit log is mijn huis vaak in zo een troepstaat dat alleen ik als dagelijkse bewoner de weg kan vinden van voordeur naar slaapkamer zonder op breekbare, uitglijbare en schone spullen te stappen. Daar ik gedurende zeer lange tijd de enige bezoeker van mijn huis was, was de noodzaak tot opruimen niet zo sterk bij mij aanwezig. De Spaanse Inquisitie bood goede reden om eens flink te ruimen. Daar gingen wij.

Het is nu piekfijn schoon bij mij. Ik nodig iedereen uit om nu een blik te werpen op mijn huis en dan eens op een gewone dag terug te komen. Quel surprise! De zon die zo lenteachtig bij mij naar binnen schijnt, maakt de aanblik er nog beter op.

Maar nu kreeg ik een SMSje. De oma van mijn Spaanse vriend heeft een attack gehad. Hij is rechtsomkeert terug gevlogen naar Zaragoza.