Gremlin katten

Ik heb twee katten te logeren. Gisteren werden ze gebracht.
Ze snuffelden even aan de vloer, en ze snuffelden even aan de plant, en ze snuffelden even aan de kast. Toen voelden ze zich thuis en liepen ze parmantig door mijn huis te paraderen.
Ze verstopten zich achter dingen waar mijn stofzuiger lange tijd niet geweest was. Ze werden verraden door hun genies.
Vooral het trappetje naar mijn slaapkamer vond gretig aftrek. Ze klommen erop. Ze probeerden op alle mogelijke manieren naar beneden te komen. Ze lagen er te slapen. De ene op het bovenste treedje, de ander op het treedje eronder. Ik lag op de bank, keek televisie, en om mij heen dartelden de katten af en toe voorbij op zoek naar hun favoriete plekje.

Inmiddels heb ik sterk het vermoeden dat de katten Gremlins zijn. Hoewel ik ze niet bewust met water heb bespat, veranderden ze vannacht in verschrikkelijke monsters. Ik werd wakker om 4 uur van groot lawaai. Dingen vielen om. Er werd beneden als een gek gerend op het parket. Heen en weer, lawaai, rennen, een gevecht.

Ik tuitte mijn lippen en trachtte boven het lawaai uit te komen door de katten te roepen met wat oorstrelend geluid. Geen reactie van benedenaf. Ik was moe, had geen zin om naar beneden te gaan, maar vreesde wel dat mijn onderburen (niet in de wetenschap dat er nu boven hen twee katten gestationeerd zitten) 112 zouden bellen als het lawaai nog langer aan zou houden. Zoef. Daar gingen ze weer. Kedeng, daar viel iets naar beneden. Mijn stoel schoof over het parket. De tafel kraakte.

De REMslaap uit mijn ogen wrijvend trof ik beneden een waar slachtterrein. Spullen lagen her en der verspreid. Een glas was gebroken.
In het donker keken vier reflecterende ogen mij eventjes aan. Ze vlogen er vandoor. Ik struikelde over een boek.

Ik zou ze in de keuken opsluiten, dan maakten ze minder lawaai en kon ik me concentreren op mijn slaap. De ene, Gijs, rende na enkele wilde achtervolgingen zelf gelukkig de keuken in. Deur dicht. De andere, Roos, liet zich helaas niet zo makkelijk vangen. Ze liep te sissen, te blazen, met haar voorpoten te zwaaien. Ik kon niet bij haar komen. Na een vermoeiend kwartier hield ik het voor gezien.

Toen ik bed lag, hoorde ik Roos in vol galop door de kamer struinen, vast op zoek naar Gijs, die spoorloos verdwenen was. Ik viel weer in slaap. Mijn huis net in totale chaos aangetroffen.

Nu zijn ze poeslief. Ze geven me kopjes. Ze lopen een beetje rustig aan te banjeren. Ze komen langs mijn been gevleid. Niet voeden na middernacht.