Het sneeuwde lichtjes toen we in Rotterdam aankwamen. We liepen De Doelen voorbij, op naar de Schouwburg, om onze kaartjes te halen. Bij aankomst in de Schouwburg bleek dat de kassa’s zich dit jaar in De Doelen bevonden. Het voelde wat raar om daar op de laatste donderdag achter te komen, in plaats van op de eerste.
Licht uit. Film aan. The Kite was een trage, donkere, Russische film. Inderdaad, al gauw werden de oogleden aangetrokken door de zwaartekracht. Ik hield ze echter open maar werd er niet veel vrolijker van. Dan Het Brandende Bruidje! De regisseur van de film was aanwezig, dus werd er na 5 minuten voorzichtig geklapt. Maar snappen deden wij hem niet, we werden er niet ontroerd van en ook moesten we niet lachen.
Vervolgens was Sophiiiie aan de beurt, die mij wel ontroerde en tegelijkertijd aan het lachen maakte. Wat een drama. Duits meisje (Katharina Schuettler) heeft een afspraak voor een abortus en gooit de nacht ervoor alle remmen los. Ze doet zichzelf een hele hoop aan, laat zich in met verkeerde types, is het ene moment vrolijk en het andere moment depressief. Michael Hofman filmt haar, tegen het onderwerp in, op een soms hilarische manier, waardoor ik op heel misplaatste momenten, die ik u hier zal besparen (ranzig!), erg moest lachen. Het zien waard, maar pantser u wel.
Daarna een korte wandeling door de stad. Het begon waanzinnig te sneeuwen. Dikke vlokken ontnamen ons het zicht. Helaas bleef niets ervan liggen.
Fear X was een kruising tussen een psychologisch drama en een film noir detective. Op zoek naar de moordenaar van zijn vrouw reist Turturro via wel heel onlogisch gevonden bewijsmateriaal naar Montana. Alwaar er geheime genootschappen blijken te zijn, en het filmdoek wordt volgestopt met rode, psychedelische figuren en duistere gangen. Hoewel ik het einde niet helemaal begreep, boeide de film wel en was het nog spannend ook. Mede te danken aan Turturro.
Na een hapje eten in Rotown, mijn favoriete café, was alweer tijd voor de laatste film: Morvern Callar, van de uit Glasgow afkomstige Lynne Ramsay. Ik moet zeggen dat ik het verhaaltje in de festivalkrant aantrekkelijker vond klinken dan ik de film uiteindelijk vond. Een meisje treft haar vriend aan op de vloer in de keuken, zelfmoord. Ze neemt zijn geld, en gaat met een vriendin naar een door jonge Britten bevolkte toeristenplek in Spanje. Ze trekken vervolgens de bergen in waar ze wat mensen ontmoeten, elkaar kwijt raken en elkaar weer vinden.
Ook hier een open eind. Een mooie film, met mooie beelden, maar net niet helemaal compleet, wat mij betreft. Mijn dinnetjes dachten daar anders over en waren zeer enthousiast.
Na een drankje in de Schouwburg stapten wij zeer tevreden en helemaal niet zo moe de internationale trein in richting Amsterdam.
Zondag Volkskrantdag!
Reacties
16 reacties op “IFFR 2003 (3)”
Fijn… kan ik toch een beetje op de hoogte blijven van IFFR. Groet uit Cambodja! (hier sneeuwt het niet…:-)
Quote:
“Na een drankje in de Schouwburg stapten wij zeer tevreden en helemaal niet zo moe de internationale trein in richting Amsterdam.”
Je zegt ‘zeer tevreden’, maar de meeste films vondt je niet zo bijzonder? Ik had eerder verwacht dat wanneer de films kut waren.. je dat ook kut zou zijn geweest. Of refereert ‘zeer tevreden’ naar de gezellige tijd die je met je vriendinnen hebt gehad? 🙂
“.. je ‘dat’ ook kut zou zijn geweest.”
dat = dag
Ik vond Morvern Callar ook niet bijster briljant. Heb me er wel goed mee vermaakt (zou wel een tracklisting van “music for you”will hebben), maar er bleven net iets te veel vragen open wat mij betreft. Heb nog een 4 gescheurd, maar dat had eigenlijk een 3 moeten zijn.
Zal nog wel rapporteren over het festival op mn site als ik wat meer tijd heb (niet voor zondag ben ik bang).
@Terence: de sfeer op het festival is superleuk, en de films waren ook niet allemaal slecht – er zat gewoon niet een heel geweldige top aanrader bij.
@Herman: Zaten we in dezelfde zaal dan?
Ik heb ook een 4 gescheurd, maar twijfelde over een 3. Vriendinnetjes unaniem 5.
Dat lijkt me een mooi gezicht, als het lichtjes sneeuwt. Waarschijnlijk special effects?
Ja, sommige vielen op ons hoofd kapot. Deed best pijn die splintertjes.
Ik zat in ieder geval in Luxor. Ik neem aan jij ook, tenzij hij ook nog in een andere zaal draaide. Ik zat ergens bijna helemaal bovenaan, in het midden. Iemand (een oude bekende) zat onderaan het bovenste gedeelte en schreeuwde voor aanvang nog mijn naam. Wellicht dat je dat gehoord hebt? Nouja, het maakt ook niet zoveel uit. 🙂
was vanmiddag trouwens bij concerto en zag dat de soundtrack van morvern callar nota bene door WARP is uitgegeven!
Ik zat ook in Luxor (rotstoelen!!) maar ik zat helemaal onderaan – rechts.
Die soundtrack leek me nog wel leuk, is het wat?
De soundtrack zag er wel interessant uit, maar een groot deel van de titels/artiesten zei me zo snel niets. En een aantal dingen (Aphex Twin, Boards of Canada) heb ik al in mijn collectie. Eigenlijk zou ik het ding ook liever op een bandje willen hebben. Het viel me wel op dat dat nummer van the Mama’s and the Papa’s dat aan het einde van de film zat (ik kende het zelf niet, maar een wat oudere man die voor ons zat fluisterde dat zijn metgezellin in) er niet op stond.
Waren dat the Mama’s en the Papa’s? Grappig.
En dat was juist zo’n mooi nummer. Ik zag het nummer ook al niet op de aftiteling staan (maar ik zag de aftiteling ook niet zo goed).
Ik heb de aftiteling ook niet echt gezien. We moesten haasten voor de volgende film en eigenlijk ook nog een hapje eten. Dat avondeten geschiedde uiteindelijk trouwens pas om half 2 ’s nachts, na de laatste film. Hadden we net zo goed wel de aftiteling kunnen uitzien. Morvern Callar is wel een film die blijft hangen, merk ik.
Bij mij blijft ook Sophiiiie hangen.
Ik moet steeds denken aan beelden of scènes uit die film. Wel indrukwekkend.
Maar nu moet ik weg, naar Rotterdam! 😉
Sophiiiie heb ik niet gezien. Misschien komt het er ooit nog van. Als ie op tv komt, of als er eens een normale videotheek in mn stad wordt neergezet.
Veel plezier in R’dam! Ben benieuwd wat je voor je kiezen krijgt/aan het krijgen bent/kreeg.
Enig idee wat de filmaker van ’the kite’ nou wilde? Niet om aan te zien zo slecht was het. Ben expres blijven zitten omdat ik het niet kon geloven dat het echt zo was, hoopte nog op een “scene die alles goed zou maken”. Maar die kwam niet. Traag, onduidelijk verhaal. slordig gefilmd (licht en geluid waren lachwekkend slecht: in één scene het licht in verschillende shots van een andere kant laten komen en meermalen onbedoeld over de as gaan. De vreemd tikkende wekkers leken wel een running gag; het hield maar niet op).
Gelukkig nog wel andere (erg) goede films gezien:
Dirty Pretty Things – Stephen Frears
Beneath Clouds – Ivan Sen
Far from heaven – Todd Haynes