Ik stopte voor het stoplicht waar ik onlangs bekeurd was voor door rood licht rijden. De reden was niet de angst voor dezelfde politiepatrouille, maar de voetganger die via het zebrapad overstak.
Het was een meisje van mijn leeftijd. Ze was blind. Naast haar, een beetje voor haar uit, liep een heel jonge, schoongeborstelde blindegeleidehond. Ze staken het zebrapad over. Ze waren een beetje laat vertrokken en het stoplicht aan de overkant begon te knipperen dat op het rood zou gaan.
Ze liepen niet in het midden van het zebrapad, maar aan de zijkant. De hond liep eigenlijk net buiten de witte strepen. Hierdoor kwam het dat hij, toen hij de overkant bereikte, tegen een obstakel aanliep. In Amsterdam staan er te pas en te onpas grote, gele, langwerpige blokken langs de stoeprand, om auto’s te weren, denk ik. De hond liep er met zijn neus tegenaan en stopte. Het meisje stopte dus ook.
Het voetgangersstoplicht was inmiddels rood en mijn stoplicht ging op groen. De auto’s naast mij begonnen te rijden. Zij konden om het meisje heen. Ik bleef staan, want het meisje en de hond moesten eerst veilig van het zebrapad af. Zou ik zeggen dat het meisje gewoon door kon lopen – er was immers verder helemaal geen gevaar. Zou ik de hond een duwtje geven zodat hij over het gele blok heen zou springen? Ik werd (niet voor het eerst) boos op de gele blokken. Ondingen. Hoe kon dat arme beest nou weten dat hij het ding kon negeren.
Plotseling gebeurde er iets geheel onverwachts. Het meisje pakte de hond en zette hem naast het gele blok neer op de stoep. Dat deed ze knap en zonder angst voor obstakels. Ze liet hem ruiken aan het blok en ruiken aan de stoep. Toen knuffelde ze de hond. Ze liepen verder. Doelbewust.
Er zit een opleidingscentrum voor blindegeleidenhonden verderop in de buurt. Ze was óf nogal ver afgedwaald, óf bijzonder trefzeker.
Reacties
12 reacties op “Op de fiets (43)”
Met alle respect voor het meisje, gok ik er toch op dat het een blindengeleidehond-in-opleiding was. Vooral aangezien het een heel jonge hond was. Maar wel vergevorderd, want anders zou het beest veel aanwijzingen gekregen hebben, nu moest hij het eigenlijk zelf oplossen. Denk ik hoor.
Trouwens Merel, was niet de belangrijkste reden dat je stopte voor het verkeerslicht gewoon dat het op rood stond? (flauw he?)
Dat je het niet meteen zag: een blinde geleidehond.
Ik vind het sowieso altijd knap dat blinde mensen niet zomaar overal tegenaan botsen, ook met hond! Ze zijn natuurlijk niet anders gewend, maar ik zou het niet kunnen, zou constant bang zijn overal tegenaan te botsen!
Het is misschien raar dat ik er aan denk (zeker niet slecht bedoeld), maar zou er een blinde weblogger zijn? Ik bedoel maar, er zijn toch brailletoepassingen en leesregels voor PC en zo, dus zou het in principe mogelijk zijn…
Het is maar iets dat ik me afvraag…
> zou er een blinde weblogger zijn?
Ja Bart. Een heel bijzondere!
(zie link)
Probeer dat maar eens: ogen dicht en lopen.
Binnen 10 stappen MOETEN je ogen gewoon weer open, of omdat je ergens tegenaan loopt, of omdat je niet verder durft.
Wat als je dus echt blind bent………….
Misschien een blindegeleidehond in opleiding die begeleid wordt door een ziende begeleider…
Probeer es het volgende, met iemand die je volkomen vertrouwt, hoeft geen hond ttezijn. Het moet in een grote open ruimte zonder obstakels. Jij doet je ogen dicht en laat je door de ander vertellen hoe je moet lopen. En rennen… Er kan je helemaal niets gebeuren, want de ander neemt geen onnodige risico’s, maar het is waanzinnig eng. De ruimte wordt in je gedachte veel kleiner dan hij is. Heel raar.
Respect! Ik vertrouw het al niet als ik geholpen wordt met achteruit inparkeren…..
Mijn vriendin werd ooit eens onverwacht blindegeleide-vriendin toen ik half flauwviel (niets meer kunnen zien maar wel horen en lopen). Aan haar vastgeklampt moest ik toen de Amsterdamse Stadhouderskade oversteken. Eng dat het was, het geluid van al die langsrazende onzichtbare auto’s! Dan krijg je inderdaad veel respect voor zelfstandig voortbewegende blinden.
De blinden zijn natuurlijk zelf het meest deskundig, maar volgens mij is het voor een ziende met de ogen dicht enger dan voor een ‘ervaren’ blinde. Die schijnt ook te compenseren met andere zintuigen. Maar zoals ik zei: dat kunnen blinden beter beoordelen dan ik.
Op Het LooErf waar ik heb gewerkt werden nieuwe collega’s ter introductie met ondoorzichtige lichtafsluitende bril de straat op gestuurd naar een bushalte of zo. Total loss als ze terugkwamen, terwijl ik het niet eens een waterdichte methode vond, want ’s morgens kwamen ze door diezelfde straat naar hun werk, zodat ze wisten hoe die er uitzag. In tegenstelling tot de cliënten die ze moesten behandelen! Evengoed was het peentjes zweten!