Natuurlijk kwam er meteen een oud mannetje aangelopen toen ik deze foto maakte.
Van achteren uit zijn tuin.
Ik hoefde niet eens te bellen.
Alsof hij al dagen had zitten wachten tot iemand dichterbij zou komen.
“Palinkje kopen” vroeg hij, zonder vraagteken.
En hij hield de deur van zijn schuur voor me open.
Zo kwam het dat ik bij de borrel een onsje paling weg hapte.
Heerlijk.
Nu nog die geur van mijn handen zien te krijgen.
Geef een reactie