Al een tijd geleden deed ik een mooi voorstel voor een onderzoek; te onderzoeken wat de invloed is van op welk liedje je ’s ochtends door de radiowekker wordt gewekt. Vreemd genoeg heb ik (nog!) niet gehoord dat iemand hiermee aan de slag is gegaan, maar toch kom ik hier alweer met een briljant onderzoeksvoorstel dat in dezelfde lijn ligt:
Doel:
Invloed meten van muziek op de iPod, aan het begin van de werkdag, wandelend over Jaarbeursplein, op de resultaten aan het einde van de werkdag.
Hypothese:
Indien vrolijk fijn liedje, resultaten aan het einde van de dag verbluffend beter en veelvuldiger dan bij rottig liedje.
Aanleiding voor onderzoek:
Ik slenterde, in het donker nog, moe en enigszins neerslachtig over het Jaarbeursplein in de ochtend van vrijdag 16 januari 2009. Op weg naar mijn tijdelijke werkplek. Ik liep in een stroom anderen, die ik op de rug keek. Achter mij keken vele anderen mij op de rug.
Een nieuw liedje begon te spelen.
Het was Ron Sexsmith.
Een zanger die niet de naam draagt die je hem zou gunnen.
Het liedje was licht, lief, geestig zelfs.
Mijn pas veranderde.
Ik kon niet anders dan op de maat van de muziek meelopen, mijn tred net zo licht en opgewekt als het liedje. Ineens moest ik terugdenken aan het concert. Dat was mooi en ontroerend. Er waren lieve mensen. Vriendin S. was er ook. Alles zou goedkomen. Die ene ontmoeting die avond maakte me weer aan het lachen. Ik dacht aan de vakantie, zittend op de passagiersstoel in de auto, raampje open, warme wind. Voeten op het dashbord.
Ik playbackte de tekst mee. Mijn hoofd ging automatisch mee met de beat.
Ik haalde iemand in. En nog iemand. Zonder haast te maken, zonder moeite te doen.
En ineens bedacht ik een onderwerp voor een nieuw boek.
De glimlach die daarop volgde was zo groot dat de in te grote haast opgesmeerde restjes gezichtscrème direct alsnog mijn huid in werden gemasseerd.
Vijf minuten later kwam ik de werkvloer op.
“Halllllooooo!”, riep ik uitgelaten en enthousiast.
Achter me klapte de deur dicht.
Het was duidelijk dat geen van mijn collega’s ook naar Ron Sexsmith had geluisterd.
Geef een reactie