Toen ik de deur uitliep, was alles veranderd.
De mist was opgetrokken en had plaatsgemaakt voor fantastische herfstkleuren. De bladeren aan de bomen glinsterden alsof iemand ze zojuist voor het eerst een naam had gegeven. Een vrouw bij het fietsenrek glimlachte naar me, terwijl ze haar haar opgewekt naar achteren zwaaide. De bouwvakkers op de hoek staken hun hand op. Een mannetje in een schoonmaakwagen stopte voor me en zwaaide me toe. Vergiste ik me of ging alles in een soort slow motion? Een schilder op een steiger floot een vrolijk lied. De tramchauffeur rinkelde zijn bel wat luider dan gewoonlijk. De medewerkers van de supermarkt waren allemaal eerder opgestaan. De caissière wenste me een geweldige dag in plaats van een fijne. Ik had gepast geld om mee te betalen. Geen van de spullen die ik wilde kopen was uitverkocht. De krant lag gewoon op de mat en bracht het nieuws van iets te lang geleden.
Een vrouw huilde. Ik sloeg op de zijkant van mijn televisiekast om te kijken of de kleuren waren verdwenen. Alles was zwartwit. Iedereen in het publiek bij McCain was wit. Iedereen in het publiek van Obama was zwart.
Meer mensen gingen huilen. Iedereen jubelde. Dit is wat de wereld nu nodig heeft. De grote, mythische verlosser.
Yes, we can.
Mensen sturen me mails vol superlatieven.
I hope we will.
Geef een reactie