De Churchilllaan heeft drie keer een l in zijn naam, achterelkaar.
Daar moest ik aan denken toen ik met de zon in mijn ogen een kruispunt overfietste. Ik reed door groen en er was verder even geen verkeer.
Hoewel. Er kwam een vrouw aangelopen aan de overkant van het kruispunt. Net toen ik bij haar zebrapad aankwam, stapte zij zonder te kijken door haar rode voetgangerslicht het zebrapad op. Zonder enig besef van de wereld om haar heen liep ze door.
Ik botste nog net niet tegen haar op.
‘Hal-lo’, zei ik.
De hallo kwam er goed uit. In de vijf letters zat een grote portie verontwaardiging verscholen. Alsmede een waarschuwing, een ironische ondertoon, een kwaadsprekendheid, een woede, een irritatie. Ik sloot het woord af met een gigantisch vraagteken dat nog een tijdje over de Churchilllaan bleef echoën. Als woorden konden doden, dan had deze mevrouw door mijn hallo toch zeker wel een griepje opgelopen.
Ik slingerde mijn fiets nog even overdreven langs haar, alsof ik haar maar net op het nippertje had kunnen ontwijken.
De mevrouw was een kakmadam pur sang. In haar zwarte bontjas met geruite broek bleef ze midden op het zebrapad stilstaan.
‘Hallo’, zei zij.
In haar hallo zat een portie blijdschap, een herkenning, een antwoord, een ik-had-je-niet-gezien-sorry, waar ken ik jou ook alweer van, je bent zeker een vriendin van mijn dochter? Het einde van haar hallo ging uitbundig doch netjes de lucht in. Ze keek me daarbij verrast aan omdat ze dacht dat ze me terug moest groeten.
Deze vrouw had helemaal niets van mijn ondertonen gemerkt.
Reacties
28 reacties op “Op de fiets (44)”
Nou JA zeg! (met een ondertoon van verontwaardiging, verrassing en minachting) Wat een stomme vrouw!
verontwaardigHEID, Merel? Ik dacht verontwaardigING… (bespeur je het belerende ondertoontje???)
Briljant artikel. Kunst!
Leuk Merel… zit hier, samen met m’n collega’s, even het ‘Hallo’ van die kakmadam te repeteren.
het is ook niet makkelijk om al die onuitgesproken informatie in de klanken van dat ene woordje te leggen. oefenen oefenen oefenen. sommige mensen lukt het nooit.
Heerlijk mens — als iets de wereld kan redden dan is het argeloosheid!
Had je daarna niet een beetje spijt van je eigen verontwaardigd bedoelde hal-lo? Dat zou ik hebben. Als zo’n vrouw niks terugzegt, of juist iets dat jouw vooroordeel bevestigd, dan is dat lekker, op zo’n moment, maar nu bleek het een heel aardige vrouw, te zijn, blij met contact. Ik zou zelf een beetje wroeging krijgen. Die arme, lieve vrouw, die jou met een portie blijde verrassing en en ik-had-je-niet-gezien-sorry nakeek, helemaal alleen op dat fietspad, in de winterkou, terwijl jij je op je fietsje uit de voeten maakte…
Gotverdomme, ik heb iets met mijn d’s en t’s de laatste tijd. Waarschijnlijk een straf van de Here dat ik vroeger zelf altijd zo hovaardig mensen verbeterde. BevestigT.
Vrijdag Fiets(45) over lange, barre tochten door onbekend Amsterdam?
Vrijdag Fiets(45) over lange, barre tochten door onbekend Amsterdam?
ignorance is bliss. niks slaat de geirriteerde mens effectiever de wapens uit handen dan een vriendelijke en opgewekte reactie.
heb geen commentaar….
wat irritant zo’n mevrouw… blijft ze ook nog midden op het fietspad staan, lekker handig…
Mooi zoals de l’en in Churchilllaan echoën midden in het woordje hallo. Het maakt het verhaal bijna poëtisch. ‘Hal-lo’ was ooit het enige dat mijn buurmeisje zei toen ze achter me reed en ik naar haar mening te langzaam fietste en zo (zonder kwade opzet) het fietspad ietwat blokkeerde. Ik ben vergeten wat ik haar heb geantwoord.
Ze was gewoon resistent tegen griep!
Misschien had je Halllo met 3 ellen moeten roepen.
Het was in tenslotte in de Churchilllaan.
Griepprik :-))
Waarschijnlijk doet zij net zo haar best op haar argeloze hallo als jij op je Amsterdamse verontwaardigings haL-LLo. Doe ik ook. De mensen blijven niet lang boos op die manier. Vroeger had ik ook de gewoonte het kruispunt op te springen en vriendelijk te zwaaien naar de hevig remmende auto’s. Breed lachend: wat lief dat jullie zomaar voor me stoppen zeg!
Die sjieke dame heeft je ertussen genomen!
Ze worden steeds beter, die fietsstukjes. Was ik uitgever, dan wist ik ’t wel…
Een pareltje … dat stukje dan.
Zo fiets ik ook altijd door de stad. Ik heb echter nog nooit een vrolijke hallo teruggekregen, alleen maar grote monden en vieze vingers. Ik zou wel eens blij zijn met zo’n stom ‘hallo?’ En inderdaad, je voelt je bijna schuldig als zo’n lief vrouwtje niet in de gaten heeft waarom je dat zegt…
hallow!
…
trouwens: kennen jullie deze afwijking: ik heb erg de neiging om het schelden op snijdende auto’s en taxi’s al playbackend te doen: dus zonder echt hard geluid voort te brengen. Waarschijnlijk vanwege de dichte autoraampjes en grote radio’s, waardoor de bestuurder me toch niet kan horen.
Maar het is best gek, vind ik. Toch blijf ik het ongemerkt doen, wat dan wel erg raar overkomt bij het boos worden op een medefietser die onhandig doet:
daar sta ik dan, bijna geluidloos boos te bewegen met mijn mond
hmmm
dat zou ik wel eens willen zien Florrie. lijkt me enorm koel gezicht.
overigens: koel lang emailadres heb je 🙂
En ik maar kijken, kijken en nog eens kijken, want ik was er heilig van overtuigd dat er 3 i-en stond (beetje kippig niet?) Dus ik nog maar een keer de i-tjes tellen in Churchilllaan en ik kwam maar tot 1. Trouwens, het kwartje is uiteindelijk wel gevallen hoor.
Wonderlijk, zoveel woorden wijden aan intonatie.
zeker weten geen wit wandelstokje met rode bandjes? 😉
Ik heb juist altijd spijt van mijn ‘hallo’ als iemand me in het verkeer dwars zit. Het komt er snel en automatisch uit. Ik voel me altijd ontmaskerd als de zwakkeling die ik eigenlijk ben. Achteraf wil ik namelijk godverhoer roepen of kanker of tering, maar ik kom niet verder dan een zwak ‘hallo’. En dat zet geen zoden aan de dijk.
Tsja, de churchilllaan, daar kom je natuurlijk kakmadam tegen 🙂
als je eens in west gaat fietsen krijg je wel andere reacties hoor! 😉