Club van oude Mannen

Ik werk net. Ik netwerk. Wij werken net. Wij netwerken.
Gisteren was ik op een netwerkbijeenkomst, waar mensen zonder er moeilijk over te doen fijn aan het netwerken waren. Kaartjes werden uitgedeeld, gesprekken werden vol interesse gevolgd, schaamteloos mocht men vragen wie je was, wat je deed, en waarom.
Ik ben een slechte netwerker (ik heb niet eens een kaartje), maar tegelijk een goede. Ik ben een slechte netwerker op dit soort avonden. Ik heb de hele avond maar met één man gepraat, die professioneel geenszins in mijn straatje zat, maar ik vond hem aardig en heb een leuke avond gehad.

Vóór het genetwerk mocht ik mij, bij uitzondering, in het gezelschap voegen van de club van oude mannen, zoals mijn vader zijn eetgroep noemt. Dit is niet zomaar een eetgroep, maar een jarenlange traditie die in twee van de (huidige) zes mannen zijn oorsprong vindt. Mijn vader schuift er nu al een jaar of negen bij aan, maar voor deze twee mannen is de dinsdagavond al ruim vijfentwintig jaar vaste prik, vaste plaats. Nog voordat zij hun echtgenotes leerden kennen, zaten zij op dinsdagavond reeds met elkaar aan tafel en moesten hun vrouwen dat bij de huwelijkse voorwaarden maar gewoon accepteren. Niets tussen te krijgen, behalve een vreselijke ziekte, of de dood, zo werd mij toevertrouwd. En de dood heeft inmiddels al enkele tafelgenoten een goed excuus gegeven om niet meer te komen.
Het zijn zes mannen die vanaf een afstandje op elkaar mogen lijken, maar infiltrerend in het geheel ineens compleet verschillend zijn. En toch hetzelfde, want delen van gesprekken kon ik niet volgen omdat ze zo goed op elkaar ingespeeld waren. Grappen over mensen die ik niet kende, of erger, die ik niet snapte omdat mijn referentiekader niet breed genoeg was. De mannen hebben in ieder geval één ding gemeen: een voorliefde voor cultuur in de ruimste zin van het woord. Ze babbelen tijdens het eten over Hoog Intellectuele Dingen op een vanzelfsprekende manier, en over de nieuwe vriendin van één van hen. Het was jammer dat zij zich vast inhielden omdat ik er bij zat, maar je krijgt niet dagelijks de kans om het met zes mannen te hebben over de nieuwe vriendin van één van hen. Vrouwen moeten een crime zijn voor mannen. Ik verontschuldig me hierbij alvast voor de aandachtvragende dwarsheid die ik tentoon ga spreiden.

Tijdens het eten had ik het geluk dat ik naast anderen zat dan bij het borrelen vooraf, waardoor ik met (bijna) iedereen wel even heb gesproken, en vermaakte ik mij tot mijn vaders plezier (het is niet zomaar dat er een vrouwmens aan tafel mag zitten!) opperbest. Dat kwam misschien wel door de openingszin van één van hen die begon over mijn glazenwasser. Ah, het huiswerk was gedaan! En misschien ook wel door de laatste zin van de avond: ‘Ga je nu over ons schrijven?’. ‘Wie weet’, zei ik. ‘Wacht maar af’.