Kerstspecial

Ik zat al helemaal klaar in mijn mooiste kleren. Mijn haar had ik gekamd en mijn lippen gestift. De verleiding om in mijn joggingbroek te schieten was groot, maar met heftige verrassingen in het vooruitzicht kon ik me inhouden. De telefoon lag naast me, ik liep af en toe even zenuwachtig naar het raam om te kijken of er een grote bus aankwam. Mijn mobiele telefoon stond op het hardste volume. Ik streek mijn kleren glad. Ik rechtte mijn rug. De televisie stond aan. Ik keek of ik enkele verborgen camera’s in mijn kamer zag hangen.
Het programma begon. Verliefde mensen uit alle delen vlogen elkaar zielsgelukkig in de armen. Tranen vloeiden. Ik depte de mijne – beter nog niet in tranen zijn als de bel zou gaan. Dat werkt niet goed voor de kijkcijfers. Emoties moeten ook geregisseerd. Ik zou verbaasd kijken, Robert vragend aankijken als hij zou vragen wat ik dacht, mijn handen voor mijn open mond slaan. Zeggen dat ik geen flauw idee had van wie mij zou willen verrassen. Ik? Mij? Wie dan? Alles tot in details voorbereid.
In het derde reclameblok werd ik zenuwachtig. De bel was nog niet gegaan, en om binnen de uitzending nog helemaal naar Hilversum te moeten… Maar gelukkig zouden ze me ook met camera en al hier thuis kunnen verrassen – helemaal live! Ik hield de moed erin.
Echter, na het vijfde en tevens laatste reclameblok drong het tot me door. Robert was mijn huisje voorbij gereden. Die uitzending was helemaal niet live. Weer niets. Volgend jaar, dacht ik, volgend jaar! Ai, die Kerstspecial maakt veel bij me los. 🙂