Kijkers

Ontwapenend was ze. Ze hield ervan om uit het niets ergens op te springen. Iets wat hoog genoeg was om haar benen vanaf te laten bengelen. En dan kijken. Met hele grote blauwe kijkers. Geen ogen. Nooit een meisje ontmoet dat alleen kijkers had, en geen ogen. Zij had kijkers.
Ze kwam eerder die dag in de verte aangefietst met een tomeloze energie. Ik had haar nog nooit gezien, slechts op foto’s, en nu herkende ik haar meteen. Maar om haar daadwerkelijk te kunnen begroeten, moest ik eerst de autoweg oversteken die ons van elkaar scheidde. Ze zwaaide hard vanaf de overkant, van haar fiets afspringend om haar handen vrij te hebben. Ik zwaaide terug en stak over. Ohjee. Drie zoenen doen of hand? Doe maar die zoenen. ‘Hallo’. ‘Hallo’. Hihi, raar is dit. Ja, hihi.

Maar het was helemaal niet raar. Het was bijzonder normaal. Alsof ze al jaren in mijn leven was, en alsof ik er wekelijks op bezoek ging. We zaten op haar kamer boven in de flat en we praatten aan één stuk door. Een beetje over webloggers, maar vooral over andere dingen. En dan toch weer een beetje over webloggers. En twijfels. En leuke dingen. En nare dingen. Ze had de gave om te constateren op een nuchtere, doch zeer grappige manier. Over het leven, over mij, over zichzelf, over anderen. Ze praatte zoals ze schreef. Ze praatte honderduit en ik misschien wel duizenduit dus was het een grote praatpartij. En op een gegeven moment waren we nog lang niet uitgepraat maar was het wel tijd om te gaan. Dat was jammer, maar ook wel goed. Want nu kunnen we volgend keer weer verder praten.