Op de fiets (15)

Toen ik vorige week vrijdag als een zatlap zigzaggend naar huis was gefietst, was ik bij thuiskomst vergeten de lampjes van mijn fiets te halen. Mijn vertrouwen in de mensheid werd enigszins opgekrikt toen ik ze de volgende ochtend nog vastzittend aan mijn fiets ontwaarde. Helaas waren de batterijen op.

Nog geen nieuwe gekocht fietste ik vanavond naar huis. Miezerige doch zeer natmakende regen sijpelde vanaf mijn schouders op mijn broek. Ter hoogte van Paradiso aan de overkant van de straat een fel licht, vele fietsers op een kluitje en een groot spandoek met het woord politie erop. Ah! Lampjescontroleerpost. Oei. Mijn hand voelde aan de lampjes in mijn jaszak. Ik schatte mijn kansen in.

Het was druk. Donderdagavond, 23 uur, uitgaansavond. De vele politieagenten waren druk bezig. De politieagenten aan mijn kant van de weg gebaarden naar de fietsers vijftig meter voor me dat ze af moesten stappen. Ai. De fietsers treuzelden. Op het moment dat ik de agenten was genaderd, blokkeerden zij net het wegdeel waar ik af zou moeten stappen. Ik reed door. Nonchalant. Niet te hard, maar wel hard genoeg. Na enkele malen trappen had ik de agenten achter mij gelaten. Ha!

Even later kwam er een zilveren BMW van opzij. De auto manouvreerde gevaarlijk zich dichtbij. Er werd kort getoeterd. Het raampje ging geleidelijk open. Een grote neger keek me aan. Ik checkte even of het geen politiewagen was. Er werd gelachen door de bestuurder. De bijrijder stak zijn arm uit het raampje, zijn duim omhoog. ‘Waaaaah cool man, je reed zó die politie voorbij’.