Er gebeurt niets. Het is donker. Het station is omgeven door zwarte nevel, de bewoonde wereld lijkt ver weg. De wind waait en heeft veel vat. Er klappert een doek in de verte. Een station zonder wachtenden.
Twee vertrektijdborden naast elkaar. De ene van perron 3. De andere van perron 4. Dezelfde tijd op beide borden.
Er gebeurt niets. Het is stil. De aankomsttijd is nog vijf minuten ver weg. De stationskiosk straalt een zwak, oranje licht uit. Er is niemand binnen. Het is koud.
In de verte begint het te rommelen. Op blote voeten zou je de lichte trilling, die tegelijk met het rommelen ontstaat, kunnen voelen. Adem wordt stoom in kou. Er is niemand.
Twee gele koplampen in de verte komen alras naderbij. De trein, precies op tijd, komt piepend en steunend tot stilstand op perron 3. Binnen een mum van tijd staat het zwart van de mensen. Met vermoeide gezichten, sjaals tot aan hun neus opgetrokken, leren werktassen slapjes in de hand, bevolken zij en masse het perron. Ze zetten een aantal stappen maar gaan niet weg. Blijven staan. Afwachtend. Men kijkt op het horloge. Men wiegt heup en kijkt verveeld.
Dan klinkt in de verte een eender geluid als even tevoren. Na enkele seconden doemen uit het zwart wederom twee gele koplampen op. De trein zet zich hijgend en rammelend stil naast perron 4. Grote drommen mensen komen naar buiten, passeren de wachtende mensen op het perron, lopen enkele passen. Terwijl de wachtende reizigers in de ene trein stappen, stappen de aankomenden in de andere, aan de overkant van het perron. 
De trein die als laatste kwam, vertrekt immer als eerste. Dat lijkt onlogisch maar dat is het niet.
Twee minuten later is het doodstil. Nog een half uur wachten tot de volgende wisseltruuk.