Zondagochtendgevoel

Toen ik vanochtend om 6 uur opstond, vroeg ik mij af waarom het zoveel erger is om vroeg op te staan op zondag of zaterdag, dan door de week. Ik struikelde slaapwandelend door het donker mijn trappetje naar beneden af, wreef wat in mijn ogen en keek naar mijn uitzicht. Alle ramen van het tegenoverliggende huizenblok waren donker en begordijnd. Allemaal mensen die nog lekker lagen te slapen. Oh, ik wilde dat ook! Mijn oren ontwaarden geen geluid anders dan het ruisen van de bomen. Nog geen auto’s, nog geen vogels, nog geen mensen.
Metrostation Wibautstraat. De eerste metro van zondag, of iets daaromtrent. In de metro bijna niemand. Een meisje dat vast naar haar werk ging net als ik. En een man met een ranzige baard en een lange jas met bontkraag. Hij hing als een volleerd stripteasedanseresje aan een paal waar je je normaal aan kan vasthouden om niet om te vallen. Hij viel om. En vaak ook. Draaiend. Hij werd er misselijk van, maar het kwam gelukkig niet tot een uitbarsting.
Hij had M&M’s gekocht, gele. Hij probeerde het zakje uit zijn jaszak te halen, maar de coördinatie ontbrak hem. Het zakje gleed steeds weer terug, de met bont gevoerde zak in, waarop hij luidkeels begon zingen. Toen hij het zakje uiteindelijk te pakken had, vielen bij het openscheuren alle M&M’s op de grond. Hij volgde hun rollende spoor en keek mij aan. ‘Met pinda’s’, zei hij.
De stationshal was leeg. De stationshal van Amsterdam CS is nooit leeg. Wel op zondagochtend. Erger nog dan dat: er was geen koffie. Geen thee. Geen broodje, geen niets. Geen AKO open, geen Le Pain, geen Shakie’s, geen DE standje, geen AH. Ik en zondagochtend, daar moest ik het mee doen. Ik liep alvast het perron op. Daar de trein naar Almere altijd nogal leeg is, kwam het lege perron niet als een shock. Sterker nog, tot mijn verbazing ontwaarde ik twee mensen op een bankje in de verte. Het waren twee junks, die schrokken van mijn aanwezigheid, maar zonder schaamte doorgingen met het injecteren van heroïne.
De vertrektijd verscheen maar niet op het bord. Terwijl de zon heel dapper maar heel langzaam op probeerde te komen, kwam ik erachter dat de sneltrein naar Almere niet rijdt op zondagochtend. Ik zou kunnen eindigen met: ‘en het beloofde nog een lange dag te worden’, maar het ging vanaf dat moment alleen maar beter.