Begroeten

Gisteren was ik op een gelegenheid waar ik een groot gedeelte van de mensen van vroeger kende. Sommigen kende ik goed, anderen minder, sommigen vond ik vroeger vervelend maar wilde ik nu best waarderen, anderen vond ik vroeger leuk maar door andere gebeurtenissen ineens minder interessant.
De begroeting was lastig. Moest ik zoenen, een hand geven, vagelijk zwaaien vanuit de verte? Op iemand aflopen en met mijn armen gespreid gillend de naam van diegene uitspreken, zoals ik op mij heen zag gebeuren? Blijer zijn dan ik me voelde? Mezelf inhouden?
De meeste begroetingen gingen natuurlijk geheel vanzelf, hoewel ik verbaasd was dat de ene zich geheel van mij afzijdig hield en me kort toeknikte als gedagzegging, en iemand anders me omhelsde, me op wilde tillen, me dood wilde knuffelen, terwijl ik best een hand had willen geven. Iemand naar wie ik erg had uitgekeken om hem weer eens te zien, deed cool en ongeïnteresseerd, maar draaide later bij. In principe ging uiteindelijk alles volgens verwachting.
Behalve de man die ik van iets geheel anders kende dan de rest. Met wie ik niet meer had dan een zakelijke en afstandelijke relatie. In het begin van de avond had ik hem zien staan en had ik hem vagelijk toegewuifd, mimend: ‘hee wat grappig ben jij er ook, dat had ik niet verwacht maar nu je er toch bent ga ik niet naar je toe komen lopen want zo goed kennen wij elkaar nou ook weer niet en nu ga ik weer verder met mijn gesprek’. Na afloop kwam hij naar mij toe, uitzinnig, mij drie grote zoenen gevend, mijn schouder omarmend, zich naast mij neerzettend, en een groot deel van de avond enthousiast naast mij blijvende zittende. Ben benieuwd naar de volgende keer dat wij elkaar zullen gaan zien. Ik vind het wel zo iemand die mij dan vagelijk toewuift omdat het hem even niet zo goed uitkomt.