Gedachtenlezen

In het gangpad stond een jongen. Met zijn rug leunde hij tegen een eersteklasstoel, waar mensen inzaten met tweedeklaskaartjes. Als de tweede klas volzit, en het gangpad van de tweedeklas ook, dan mag je je menselijkerwijs verplaatsen naar de eerste klas. En om daar nou te blijven staan terwijl vele stoeltjes leeg zijn, is ook zo wat. Eersteklasreizigers vinden het niet leuk, maar de tweedeklasreizigers ook niet, dus kijkt iedereen nogal chagrijnig zo staand en zittend in de eerste klas.
De jongen in het gangpad niet. Hij had een vage glimlach rond zijn mond. Een snodeplannenglimlach, wel te verstaan. Hij leunde tegen de stoel en hield zijn mobiele telefoon in zijn hand. Niet losjes, maar streng naar voren gericht. Ik dacht even dat hij zou gaan bellen, of zou gaan SMS-en, maar hij deed er verder niets mee. Aan het eind van de wijsrichting stond ik. Ik voelde me alsof ik onder schot stond van zijn mobiele telefoon. Ik keek de jongen aan, maar hij mij niet. Hij keek uit het raam. In de oren van de jongen zaten oordopjes. Ik kon geen snoertje ontwaren.

Toen ik klein was, zag ik eens een film op televisie. Ik denk een Scandinavische, en het kan ook een aflevering van een serie zijn geweest. Daarin speelde een roodblondharig jongetje met enkele sproeten dat een instrument had uitgevonden waarmee hij gedachten kon lezen. Zo wist hij precies wie er op wie verliefd was uit zijn klas, luisterde hij gedachten af van oude mensen op bankjes in het park en kon hij de antwoorden van het proefwerk via zijn leraar doorkrijgen. Waarschijnlijk voorkwam hij aan het eind een ramp. Het fascineerde me enorm. Wat, als ik zo’n instrument had, maar vooral: wat, als andere mensen zo’n instrument hadden en mijn gedachten konden lezen? Ik werd achterdochtig. En ook angstig dat het zou gebeuren.

De jongen draaide zijn gezicht naar mij toe, zijn mobiele telefoon nog steeds op me gericht. Hij lachte met zijn ene mondhoek net even iets hoger dan met de andere. Ik besloot hem te testen. Ik dacht héél hard: ‘Hee jij daar in het gangpad als je mijn gedachten nu kan lezen dan moet je je hoofd schudden, je mobiele telefoon in je zak doen en een paar keer knipperen met je ogen’. Toen er niets gebeurde, dacht ik het nog een keer heel hard. Heel hard.
De jongen deed zijn mobiele telefoon in zijn zak.