Op de fiets (25)

Het werd ineens donker.
We stonden binnen en zagen de regen als bewegend behang naar beneden komen kletteren.
Mensen haastten zich om de plotselinge bui te ontwijken. Onder de vele afdakjes, portiekjes, de winkelgalerij stond het ineens vol verzopen personen. De straat was binnen een aantal seconden, op enkele auto’s en koppige fietsers na, verlaten.

We stonden binnen in de supermarkt in de rij en we keken naar buiten. Iedereen keek op. Het regende hard. Dat zei iedereen ook.

Een enorme donder raasde over de stad. Hij hield lang aan. Dichtbij, verderweg, ver weg, gerommel in de verte. Het geluid, zo onverwacht aan de hemel ontsnapt, deed ons denken aan zwoele zomerdagen, waarin de regen als verlosser komt, het zweet en de rode wangen wegspoelt, en de uitgemergelde grond weer voeding geeft.

De bliksem kwam er snel achteraan. Het was vandaag helemaal niet warm geweest. De bliksem en de donder klopten niet.
Onze boodschappen waren afgerekend en we stonden bij de open- en dichtgaande schuifdeuren voor de beslissing of we zouden gaan of niet. Om ons heen stonden twijfelende mensen. Van buiten kwamen mensen naar binnen gesneld om hun natte hoofden als ware zij honden uit te schudden. Er waren geen paraplu’s. Het zou helemaal niet gaan regenen.

We keken naar de lucht links en we keken naar de lucht rechts. Beide luchten beloofden weinig goeds. Grote, grijze massa’s zonder eigen karakteristieken zouden de rest van deze middag het weer bepalen. Mijn fiets stond verderop tegen een vuilnisbak te rillen in de regen. We besloten te gaan.

Dikke, snel op elkaar volgende regendruppels vielen op ons hoofd. Ik rende naar mijn fiets, haalde het slot eraf en begon te fietsen. We reden naast elkaar. Eerst snel, om eerder thuis te zijn. De regen stroomde breeduit over onze jassen, over ons haar, over onze broeken. Ik proefde de druppels die via mijn haar mijn lippen bereikten. Regen is zoeter dan kraanwater.
We waren al doorweekt voor we bij de eerste hoek waren aangekomen. We lachten. Dit was heel erg lekker.

Het geraas van de Weesperstraat bulderde langs ons heen. Grote auto’s, zware voertuigen snelden zich naar de plek van bestemming, de stoplichten op groen. We moesten schreeuwen om elkaar te kunnen verstaan. We schreeuwden hard. Er was verder niemand op straat. Ik begon te zingen. Het liedje deed er niet toe, het zingen wel. We lachten breeduit. Een vrachtwagen reed met grote snelheid door een diepe plas. De waterhoos die daardoor ontstond, werd genadeloos over ons heen gekieperd. Het was goed. De donder knalde keihard op ons hoofd. De bliksem schoot haar pijlen langs ons in de grond. Even was de wereld één. Alle zonden werden weggespoeld, alle verdriet ging mee de bodem in, alle futiliteiten stroomden onder dit hemelgeraas via de putten onder mij de riolen in. 

Ik trapte een aantal slagen extra hard en stak vervolgens mijn benen uit terwijl de fiets bleef rijden. Ik joelde.