Dont Underestimate the Power of Play Station

Vandaag heb ik teamdag gehad met mijn werk. Al weken geleden werd de dag aangekondigd en al weken lang zag ik er een beetje tegenop. Ik deed sceptisch en lacherig over de vaagheid van zo’n dag, het nut ervan en de onoverkomelijke therapeutische uitstraling van een dag met elkaar om aan teambuilding te werken.

Maar zoals het altijd blijkt te gaan: de dag die ooit zo lang geleden zo ver vooruit gepland was, was er ineens en dat ineens was ineens vandaag. Geen weg terug, niet ziek te melden en dus kiezen op elkaar, niet zeuren en gewoon laten gebeuren.
De reden waarom ik er tegenop zag, was omdat ik een teamdagleider verwachtte met lang haar, een artistieke broek (ofwel een legging ofwel een lekkere hangbroek), geitenwollen sokken en een blik van: ‘zullen we daar anders aan gaan werken samen met z’n allen – geef je over aan mijn stem, dan gaat het allemaal vanzelf’. Ieh.

Uiteindelijk viel het heel erg mee, bleek het erg nuttig te zijn, ontpopte de teamdagleider zich als zeer bekwaam en helemaal niet vaag of irritant en was er maar op één moment een opdracht waarbij iets niet concreets van me werd geëist. We zaten in een kringetje met onze ogen dicht (mensen die het nu al vaag vinden, kunnen meteen afhaken) (dit zijn sowieso eigenlijk dingen die je niet moet navertellen omdat je erbij had moeten zijn, maar ik doe toch een poging) en de teamdagleider leidde ons met zijn stem naar een bos. Je moest bekijken hoe het bos eruit zag, wat jij daar deed, hoe het voelde om daar te zijn, wat voor weer het was, of er anderen waren, enzovoort.

De meest uiteenlopende bossen kwamen er naar voren: paradijselijke bossen, bossen met veel bomen, met afgebrande bomen, met nieuwe aanwas, met struiken, met watervallen, met meren. Nu kwam mijn bos. Mijn bos had allemaal identieke bomen, met extreem hoge stammen en bovenaan pas takken. Ik zag mijzelf van bovenaf, alsof er een camera op mij gericht was vanuit de hemel. Er waren geen andere mensen, geen vogels, geen dieren, en alles was stil. Het straaltje zonlicht dat door de bomen viel, was nauwelijks natuurlijk te noemen. Toen de teamdagleider doorvroeg, merkte ik dat mijn poppetje helemaal niet op mij leek en dat het bos wel erg computergestuurd aanvoelde. En ineens drong het door: ik dacht aan Zelda. Ik was Zelda.

Ik ben zo geïndoctrineerd dat als iemand mij vraagt af te dalen naar mijn innerste innerlijk en een bos voor mij te zien, dat ik dan onbewust aan een Play Station-spel denk. En leg dat maar eens uit als je collega’s allemaal minstens 10 jaar ouder zijn dan jij.