Televisie-eenheidsworst

Ik loop blijjkbaar altijd rond hetzelfde tijdstip langs hetzelfde rijtje huizen in dezelfde straat in Rotterdam. Het zijn vijf huizen op een rij, met dezelfde structuur, alleen geheel anders ingedeeld. Het valt me elke keer op dat in alle huizen de televisie op precies dezelfde plek zit – namelijk rechtsvoor, met de luie stoel of de bank linksvoor. In de luie stoel zit steeds iemand anders.

In het eerste huis een oude oma met haar been op een bijzetkussen. Zij kijkt altijd even op als ik langsloop. Er komen niet veel mensen langs in dat gedeelte van de straat, en het is net aan het schemeren als ik er langskom, waardoor de mensen binnen in het licht onbewust automatisch extra de aandacht trekken. Het tweede huis herbergt een gezin. Meestal zitten twee kinderen naast elkaar in de brede luie stoel voor de televisie, soms een man, nooit een vrouw. Het derde huis is geblindeerd met gordijnen. Diegene is steeds of niet thuis, of heeft gordijnen die geen enkel licht doorlaten. Het vierde huis is mysterieus: het is ingedeeld alsof er een gezin woont, maar er zit nooit iemand in de stoel, terwijl de televisie altijd aanstaat. Niemand te zien. In het laatste huis wonen twee mensen van middelbare leeftijd. Zij kijken vaak samen naar de televisie.

Dit is allemaal niet zo opzienbarend – een gewone straat in de Rotterdamse Coolhaven met diverse bewoners. Wat wel opvallend is, is dat op alle televisies altijd Lucky Letters te zien is (vandaar dat ik weet dat ik steeds op hetzelfde tijdstip daar loop). Ik loop langs en ik zie vier keer achter elkaar Victor Reinier door de ramen heen hun wereld in kijken. Als ik heel langzaam loop, kan ik het woord aan het einde raden.