Sinterklaas (1)

Gisteren vierde ik het Groot Kapitalistisch Sinterklaas Spel. Men heeft nodig: een grote groep mensen die voor het grootste gedeelte verbonden zijn door genegenheid en persoonlijke voorkeur (vrienden), en tenminste 30 gulden. Het gaat als volgt: iedereen die op de feestplek is uitgenodigd neemt eten en drinken mee, alsmede één kado van twintig gulden of tien Euro en twee kadootjes van tweeëneenhalve gulden of één Euro (ook wij ronden de Euro graag in ons rekenvoordeel af). De kadootjes uit de laatste categorie worden ook wel de onzinkadootjes genoemd en zijn vaak compleet zinloos, maar de truc is om de goedkope kadootjes leuker te maken dan de dure ‘echte’ kado’s.

Nadat een ieder zijn (of haar) zelfgemaakte eten heeft neergezet op de zogenaamde eettafel en er enkele flessen wijn van verschillende merken zijn ontkurkt, men elkaar heeft gecomplimenteerd met de wonderbaarlijke keukenprestaties en het heen en weer gesleep van huis naar de feestplek, worden alle kadootjes op een grote hoop gelegd. Dat is, niet in de laatste plaats door al het kleurrijke inpakpapier, een feestelijk gezicht! Ook hier is het wenselijk het dure ‘echte’ kado onopvallend en klein van vorm te laten zijn, zodat het lijkt alsof het hier gaat om een fopkadootje terwijl er in werkelijkheid een vreselijk mooi present in verstopt zit. Men zit in een kring en heeft rode wangen van de gezelligheid/drukte/warmte/spanning/opwinding.

Vervolgens worden de regels opnieuw bepaald omdat de vorig jaar gehanteerde regels niet in het geheugen zijn blijven hangen. De zelfgemaakte grote kartonnen dobbelsteen die het jaar wel heeft overleefd, wordt tevoorschijn gehaald en er wordt besloten: bij 5 of 6 ogen mag de werper één van de kadootjes van de grote stapel pakken en uitpakken. Bij het gooien van 3 of 4 pakt de gelukkige een willekeurig kadootje van een willekeurige andere in de kring af en mag dat houden zolang iemand anders geen 3 of 4 gooit en het afpakt. Of de teerling moet de volgende ronde 1 of 2 aanwijzen, waarna diegene een willekeurig kado af moet staan aan een willekeurige andere in de kring. Zo speelt men het spel totdat alle kado’s van de grote stapel zijn uitgepakt en er nog twee rondes dobbelsteengooien in de kring zijn geweest. Dan gaat de één naar huis met een schat aan kado’s (die moet tevens afwassen), en de ander met helemaal niets (die krijgt na afloop van het spel van barmhartige samaritanen uit medeleven alsnog wat kleine presentjes).

Na de afwas, na het inpakken van het overgebleven eten, na het proberen leeg te drinken van alle flessen wijn en na het vragen wie wat nou eigenlijk had gekocht, gaat de ene helft tevreden naar huis en de andere helft op zoek naar meer gezelligheid naar een uitgaansgelegenheid.

De dag erna heeft degene uit de laatste categorie een hardnekkige hoofdpijn, een onlesbare dorst, een drang om vette dingen te eten, maar tegelijk een blij en vrolijk gevoel over de boel gezelligheid en plezier die Sinterklaas ons dit jaar heeft gebracht (en hij is nog niet eens het land uit!). Om maar te zwijgen over het mooi vormgegeven Aziatisch kookboek, een stuk scrubzeep uit de Provence en een authentiek filmblik met een rolletje film uit Minoes, die morgen in première gaat (en een verbluffend goed voorbeeld vormt van een goedkoop kadootje dat net zo leuk is als een duur kado).