Lunch

Bij het betalen van de diverse broodbelegsoorten die ik voor de lunch op mijn werk had willen aanschaffen, moest ik tot mijn spijt constateren dat er geen geld in mijn portemonnee zat. De bulk papier die ik in mijn postitieve gedachtengang voor geld had aangezien, bleek een verzameling kassabonnen en Volkskrantcouponnen. In de kleingeldpartitie van mijn portemonnee zaten behalve een consumptiebon en wat spaarzegels van de Hema slechts een aantal dubbeltjes en stuivers verscholen.

‘Fuck’, zei ik. ‘Ik heb geen geld’. De populaire slagerij stond vanwege het lunchuur juist nu boordevol mensen. Ik zag iemand vanuit mijn ooghoek zenuwachtig van standbeen wisselen. Een ander slaakte een kort zuchtje. Terwijl het voor mij nog wel het vervelendste was! Ik liep nu namelijk, als ik niet snel iets slims bedacht, mijn zojuist uitgekozen lekkernijen mis.
Er werd al bijna een front gevormd van ongeduldige klanten toen de slager behulpzaam werd door voor te stellen dat ik met pin zou betalen. Dit was niet gebruikelijk moest ik weten, maar ik mocht naar achteren meekomen omdat de pinautomaat eigenlijk alleen gebruikt werd voor grote partijen vlees met grote bedragen die door grote bedrijven werden besteld en opgehaald. Ik vond mijn bedrag ook behoorlijk groot gezien de minimale porties die ik in de bakjes had zien gaan, maar ik was allang blij met de geboden oplossing. In goed humeur en in bezit van diverse soorten beleg liep ik door de volle winkel terug naar buiten.

Ai. Brood. Vergeten. Voor die paar centen in mijn portemonnee kon ik geen brood kopen bij de bakker aan de overkant. Geen pin in de bakker aanwezig. Met mijn kraag rechtop om mijzelf tegen de koude decemberwind te beschermen begon ik aan de wandeling naar de dichtstbijzijnde pinmogelijkheid. Eenmaal aangekomen bleek de bank te worden verbouwd en de buitenpin het niet te doen. Een briefje verwees mij door naar een binnenpin die mij op zijn beurt excuses aanbood dat hij gedurende de komende tijd niet zou werken. This machine is temporarily out of order. Hmm. Geen andere bij mij bekende pinautomaten in de buurt. Ik besloot het voorvakje van mijn tas te doorzoeken op zoek naar vergeten guldens of desnoods kwartjes die ik er ooit in haast had ingegooid. De opbrengst van deze zoekactie was slecht vijftig cent. Ik had een heel brood nodig.

Peinzend of ik terug naar kantoor zou gaan om daar te wisselen, op straat uit bedelen zou gaan of bij de bakker zou gaan vragen of ik later zou mogen betalen, hoorde ik ineens een ping. Een geluid alsof er een computer werd aangezet. Ik draaide mij om en zag op het blauwverlichte scherm van de pinautomaat in vier verschillende talen staan dat ik mijn pas kon invoeren. Alsof er een wonder was gebeurd, haalde ik, na in het intoetsen van mijn pincode  100 gulden (andere bedragen waren niet mogelijk) uit de machine. Vers van de pers, gladgestreken en glimmend kwam het gouden bankbiljet mij stralend tegemoet. ‘Ha!’, zei het bankbiljet.

Met een vrolijk humeur liep ik terug naar de bakker. Ik bestelde een heel gesneden elfzaden brood en toonde de vrouw achter de toonbank trots mijn honderdje. De mevrouw achter de toonbank keek niet blij. Ze hadden gans geen wisselgeld.