De Dijk

Soms doe je dingen omdat je het nu eenmaal altijd doet. Gisteren ging ik naar De Dijk, in Paradiso. Dat is, zolang ik mij kan heugen, een jaarlijkse traditie met een grote groep vrienden. Omdat vriend Kasper de 16e jarig is (hee dat is vandaag, gefeliciteerd) en het concert altijd rond die datum wordt gegeven, is het ook een goed excuus voor een feestje.
Maar toen ik gisteren naar het concert op weg was, bedacht ik me dat ik eigenlijk helemaal niet zo’n zin had in De Dijk. Dat ik de leeftijd een beetje ontgroeid was dat ik De Dijk leuk vond. En dat ik mezelf niet meer zo vond passen in het meezinggeheel.

Het concert vorig jaar was een emotioneel gebeuren. Het ging niet zo goed met me, maar wel beter dan de maand ervoor, en ik was blij met mijn vrienden en mijn broer en toen waren de teksten van Huub ook nog eens zo doeltreffend, poeh! Ik hield het niet droog.

Nu gaat het wel goed met me. Heel goed zelfs. Ik voel me blij, tevreden, wijzer. De decembermaand met haar jaarlijks repetatieve ingrediënten zoals de feestdagen en onder andere dit concert, geeft aanleiding om dingen te vergelijken met vorig jaar – iets wat ik aan de lopende band doe. De uitkomst van deze optelsom is immer positief.

Gisteren hield ik het uiteindelijk ook niet helemaal droog. Daar, met al die vrienden, zingend, blij, vol in het leven – het was een geweldige avond. Ik moest alleen veel denken aan Margit, groot De Dijkfan. En dan wij, zo blij met z’n allen, dansend, en af en toe even naar elkaar kijken bij teksten die er niet om logen. ‘Onderuit. Doodgaan, en opstaan, in een T-shirt van haar’. ‘Je wordt geboren en gaat dood – en dat was het wel’. En tegen elkaar zeggen dat het juist goed is, plezier maken en toch aan haar denken.
Gelukkig speelden ze ‘Bloedend Hart’ niet.