NFF

Het Nederlands Filmfestival in Utrecht is altijd langs mij heen gegaan. Dat is opmerkelijk. Ik behoor als geen ander tot de doelgroep, vind Nederlandse films in tegenstelling tot veel anderen wel interessant, en ben groot fan van festivals in het algemeen. En toch ooit maar naar één film geweest op het festival (Abel).

Gisteren kwam daar verandering in. Ik zag vier films, proefde de sfeer en genoot met volle teugen van alle festivalheisa.

We begonnen met Afscheid van Vrijdag van Cherry Duyns. Een mooie documentaire over de geschiedenis van een uit Ghana afkomstig adoptiekind dat in Nederland woont en op 25-jarige leeftijd overlijdt aan de gevolgen van sikkelcel anemie. Duyns heeft indrukwekkende keuzes gemaakt in de opbouw van zijn film, in wanneer hij scenes laat zien en waarom juist op die plek. Zo identificeer je je als kijker in eerste instantie met de adoptievader, maar gaandeweg word je door meer informatie op een ander spoor gezet, om aan het eind helemaal niet meer te weten waar de ‘waarheid’ ligt. Boeiend en ontroerend.

Daarna volgde de nieuwe film van Ate de Jong, Fogbound.
Een Engelstalige productie met Luke Perry en twee Engelse acteurs in de hoofdrollen, die de film waarschijnlijk boven een on-Nederlands niveau zouden moeten uittillen. Dat lukte, mede door het gebrekkige verhaal waarvan de romanversie nu in de winkels ligt, niet altijd. Wel zat ik in het begin enkele keren zo te turen naar het door mist en nacht bijna zwarte doek dat ik even vergat dat ik naar een film zat te kijken. Een knap optisch effect. Jammer dat er later in de film veel meer (onlogisch) licht te zien was, waardoor dat truukje niet meer werkte. Redelijk nietszeggende film uiteindelijk.

En jawel, Oesters van Nam Kee stond ook op het programma. Na alle verschrikkelijke verhalen viel het uiteindelijk niet eens zo tegen. Ik vond dat Egbert Jan Weeber vaak genoeg overeind bleef, net als Johnny de Mol overigens. Katja Schuurman redde het helaas niet. En het verhaal gaf overal vragen en nergens antwoord op.
De zaal was uitverkocht en zat vol CKV klassen. De leerlingen kwamen te laat, bleven lopen, bleven praten, bleven schreeuwen, bleven naar de WC gaan. Het was een verschrikking. Vooral de meisjes, die elke keer dat er een aantrekkelijke man op het doek verscheen met z’n allen in koor begonnen te gillen. Vreemd genoeg bleef de reactie op Katja uit, vanaf jongenskant. Een antropologische ervaring, die oesters van Nam Kee.

Als laatste mocht ik de première van SARK, kleine wereld, bijwonen. Een documentaire over het Engelse kanaaleilandje Sark, waar 600 mensen wonen. Zij hebben hun eigen wetten, kennen geen criminaliteit, geen misdaad, geen belasting en geen echtscheiding, maar een aantal wetten strookt niet met Europese en mondiale verdragen en zal moeten worden aangepast. Een sympathieke documentaire waarin je als kijker een beeld krijgt van het leven op Sark, maar waar je ook het idee hebt dat er meer achter zit.

Op de terugweg van de Winkel van Sinkel naar het station stopten we nog een uurtje bij de dagelijkse talkshow van Hans Beerekamp en Kim van Kooten, in de tent op het Neude. Daar was het zeer gemoedelijk en plezierig, maar niet altijd even interessant om te volgen.

Dat het Nederlands Filmfestival mij nooit eerder heeft aangesproken, moge een raadsel zijn of een slechte publiciteitsafdeling. Ik moet nog naar Ramses, Tara, Loenatik, Ja zuster nee zuster, Wheels of Fortune, Lot, Minoes, Moonlight, Tom en Thomas, nouja, enzovoort.
Ik raad iedereen aan een blik te werpen. Mocht het niet deze week zijn, dan volgend jaar.