Bagger

In het kleine winkeltje stonden twee grote mannen. Ze hadden sjaals om, wollen mutsen op en dikke bouwvakkersjassen aan. Aan de ene hand een enorme handschoen, in de andere hand het kopje koffie dat ze net aangeboden hadden gekregen. Met mij en de eigenares erbij was het winkeltje bijna helemaal vol.

In het winkeltje werd glas verkocht. Hoge stellingkasten herbergden alle verschillende glaasjes denkbaar. ‘Neutje’, stond erbij geschreven. ‘Kelk’, ‘Borrelglas’, ‘Waxinehouder’. Ook verkochten ze om-de-hoek-kijkers, drakenogen en kaleidoscopen. Ik pakte de eerste en keek één van de werkmannen recht in het gezicht, terwijl hij vast dacht dat ik de winkel in keek. Hehe.

De eigenares vroeg de mannen hoe het met de werkzaamheden ging. Ze wees daarbij op de grote, gele graafmachine voor de deur, waar ik even ervoor nog bijna onder was gekomen omdat ik het vertikte om om te lopen. Eén van de werkmannen zei: ‘Nou, het is de engste klus die we ooit hebben gedaan. We schijten bagger. Echt’.
Ik keek op. Dit antwoord had ik niet verwacht van deze grote man. Terwijl ik om de hoek keek, het drakenoog uitprobeerde en de glaasjes bewonderde, vertelde hij hoe vreselijk het was om je met zo’n gevaarte op een heel klein stukje gracht te moeten manoevreren. Daarbij kwam dat het precisiewerk was, hier, want even te ver en er werden leidingen geraakt. En dan die fietsers die niet oppasten. Hij zou blij zijn als hij ervan af was.

Toen ik de winkel uitliep, waren ze alweer aan het werk. De glaasjes in de winkel trilden tot aan het plafond toen de machine weer was opgestart. Ik groette de mannen die me eerder ervoor bijna vermorzeld hadden. Ze scheten bagger. Nu zag ik het.