Mobiele telefoons

Aangezien mijn trein een ‘onbepaalde’ (40 minuten) vertraging had vanwege een blikseminslag werd er door de hele coupé druk gebeld naar geliefden, familie en bekenden om door te geven dat ze wat later kwamen. Eén meisje belde met haar vriend, die niet wilde geloven dat ze vertraging had – ze moest een medepassagier bereid vinden om uit te leggen dat ze niet met een ander in bed lag.

De vrouw tegenover me schudde lachend haar hoofd. Tegen de vrouw naast me verzuchtte ze dat dat vroeger allemaal ook best ging zonder de mobielen, en dat ze nog steeds niet gewend was geraakt aan het ongewild bijwonen van al die privé-gesprekken. De vrouw naast me beaamde dat volkomen; in plat Amsterdams gaf ze de vrouw geheel en al gelijk. Het zijn toch maar rare dingen die telefoons, zei ze, terwijl ze beschaamd haar eigen portable de begintune van een bekende Amerikaanse televisieserie hoorde uitspuwen. Ze verontschuldigde zich tegenover de vrouw voor haar en begon vervolgens een gesprek over het avondeten, het weer en tenslotte over de tijd waarop ze aan zou komen.
Toen ze had opgehangen, excuseerde ze zich wederom, en zei dat het in dit geval natuurlijk wel heel handig was, omdat haar man anders voor niets zou hebben staan wachten. Aangezien dit nu precies was waar de vrouw tegenover het over had gehad, keek zij naar mij voor enige support over de steeds groter wordende aanwezigheid van mobiele telefoons in het hedendaagse straatbeeld en vooral de zinloze gesprekken die eruit voortkomen.

Op dat moment ging mijn telefoon – ring (van Nokia). Het was mijn voicemail – blijkbaar had ik de telefoon in eerste instantie niet gehoord. Ik moest heel erg lachen om degene die op mijn voicemail stond. Het was bovendien een heel lang bericht, dus ik zat gedurende een hele tijd wat schaapachtig te grijnzen in de leegte.

Toen ik had opgehangen, keek de vrouw tegenover mij mij lachend aan. “Nou, dan is het toch wel weer heel leuk – je hebt helemaal niets gezegd tegen je gesprekspartner en toch moest je de hele tijd lachen”.