Televergaderen

Meer dan een week geleden alweer mocht ik iets vertellen tijdens een Ipan-bijeenkomst. Het ging over vrouwen en internet en ik dacht 'gaaaap'. Maar niets bleek minder waar. Vooral het etentje ervoor leverde boeiende gesprekken op met erg inspirerende vrouwen. Op het podium zelf bleef de discussie echter hangen in man/vrouw-opendeuren.
Maar na afloop, tijdens de dan weer zeer geslaagde borrel, kwam er een meneer naar me toe die mij vroeg een heel interessante klus te doen.
Met geheimhoudingsplicht!
Spanning en sensatie in het leven van uw weblogster.

Zoals dat hoort bij spanning en sensatie gebeurde er al meteen iets heel onverwachts. Gisteren had ik voor het eerst van mijn leven een virtuele vergadering. Ik deed niet onder voor Jack Bauer van 24 (dit filmpje is geniaal, via 2525).
Tenminste, ik wílde niet onderdoen voor Jack Bauer.
Dus schafte ik de duurste headset aan en poetste ik mijn webcam tot hij glom.

Klaar zat ik, toen het spektakel zou beginnen. Test, 123, alles deed het. Kom maar op!
Alras verschenen er vier schermpjes op mijn beeldscherm.
Op één ervan was ik te zien. Grote schok, want mijn haar zat voor geen meter. Snel gefatsoeneerd.
Op de andere drie schermpjes waren vrouw 2, man 1 en man 2 te zien.

Ik zwaaide blij in de camera. Hallo! Hallo! Hallo!
Alleen vrouw 2 zwaaide niet terug.
Problemen met de apparatuur, schreef ze in de chat.
Haha!, dacht ik, die heeft ook slecht geoefend.
Ik voelde me apetrots.
Ik, vrouw, en supergoed met apparatuur. Check.

We praatten met elkaar, terwijl vrouw 2 wanhopig probeerde het gesprek te volgen.
Soms vond mijn verbinding het wat ingewikkeld, maar het ging op wat haperingen na heel goed.
Man 1 en man 2 waren wel way too wifi for me, en konden elkaar continu perfect volgen.
Vrouw 2 was inmiddels wel goed ingeschakeld en kwam ineens erg intelligent uit de hoek.

Toen ging het mis.
Vanaf het moment dat vrouw 2 goed op dreef was, kwam ik er niet meer tussen.
De rest van de vergadering probeerde ik wanhopig zo snel mogelijk weer in te loggen als ik er weer uitgegooid was, en probeerde ik iets van het gesprek te blijven volgen, wat geenszins lukte.
Soms zei ik iets en keek de rest heel onaangedaan.
Maar dat kwam omdat ze me niet konden verstaan en ze gewoon onaangedaan keken.
Vrouw 2 vroeg of je hier ook mocht roken.

'Oké, dan spreken we het zo af', kon ik nog net verstaan. En hop, ik lag er weer uit.
'Aaaaah, Merel, zou je alsjeblieft je microfoon kunnen uitzetten?', hoorde ik, toen ik net weer was ingelogd.
'Je stoort!'
'Ja maar, ja maar', piepte ik.
'Ik bel je zo wel', zei man 1.
Ik trok aan stekkers en vinkte echo's uit. Niets mocht baten. Ik stond erbij en keek ernaar.

En zo eindigde mijn eerste televergadering in een telefonische briefing.
Handig joh.
Televergaderen. 🙂