Het ontbijt zou tot 10.30 uur worden geserveerd.
Toen ik wakker werd, was het kwart over tien.
"We moeten eruit!", riep ik.
Alsof het erg zou zijn, alsof de wereld zou vergaan. Alsof we nooit iets anders te eten zouden kunnen krijgen, spoedden we ons ongewassen maar gekleed naar de lobby van het hotel, waar het ontbijt klaar zou staan.
We waren laat, en we waren dan ook de enigen.
De laatste losers.
"Sorry dat we zo laat zijn", piepte ik.
De mevrouw zei dat het niet erg was. Wel keek ze een beetje vreemd.
Buiten mistte het alsof het nooit meer licht zou worden.
Ik nam een koffie en pakte een croissant. Ineens merkte ik hoe moe ik was.
Zo zaten we een tijdje zonder andere gasten in de ontbijtruimte.
De koffie was goed. Het croissantje was nog maar half op.
Toen kwamen er andere gasten binnen.
"Kijk, hahahaha, zij zijn nóg later", zei ik, uitermate content.
Toen kwamen er weer anderen binnen.
En alsof het niet genoeg was, druppelden er stelletjes, andere duo's en gezinnen binnen.
Vertwijfeld keek ik naar de halve croissant.
En naar de mist buiten, die al wat afgenomen was.
"Mag ik vragen hoe laat het volgens jou is?", vroeg ik een bebrilde jongeling.
Hij keek op zijn enorme horloge.
"Net negen uur", zei hij.
Terug in de hotelkamer bleek dat het volgens mijn horloge nog steeds kwart over tien was.
Extra tijd.
Geen betere manier om een weekendje weg mee te beginnen.
Geef een reactie