Eén keer eerder was ik in Naarden-Vesting geweest. Hoewel ik dat niet eens zeker weet, want misschien verwar ik het met het Muiderslot. Maar de afgelopen weken was in Naarden het Epson Fotofestival, waar ik graag heenwilde. Omdat ik de hele week ziek was, was gisteren de allerlaatste dag dat ik kon gaan. Vol goede moed, zonder stem, zonder gezelschap, maar met lunchpakket en brullende hoest, vertrok ik naar Naarden.
Oh joy!
Een mooi stationnetje verwelkomde mij, alwaar ik een fiets kon huren.
Het eerste wat me opviel was de geur. Het was er zo groen en het rook er heerlijk. In contrast hiermee werd ik vrijwel meteen overreden door zestig SUV's die zo groot waren dat ze de PC Hooftstraat niet eens in zouden kunnen. Toen ik een foto aan het nemen was, zag ik hoe twee SUV's midden op een kruispunt stil bleven staan, omdat de een de ander met 'Hé, kerel!' en twee aardappels in zijn keel moest begroeten.
Geen allochtoon woont hier, dacht ik, toen ik langs de villa's zoefde, de een nog imposanter dan de ander, hoewel ik me ook vergaapte aan de prachtige twee-onder-een-kapwoningen.
Maar wie schetste mijn verbazing (ik ga dat niet weer zelf doen)?
Een moskee! Midden in het arische Naarden!
Bij nadere inspectie bleek het een wellness centre en beautyfarm in oosterse stijl te zijn.
Op de fiets zei een jongetje van een jaar of acht in een Kinderen voor Kinderen-stem, tijdens een ruzie, nee Diederik, dat noemen wij een meningsverschil, tegen zijn moeder:
"Doe vooral wat je niet laten kunt!"
Gelukkig kwam ik ineens ook langs een woonwagenkamp.
En het was er mooi. Het was er echt mooi, in Naarden.
Nog mooier echter dan Naarden was Naarden-Vesting. Een pittoresk dorpje, waar ik, geleid door de bordjes van het Fotofestival, de hele middag rondstruinde door kerken, gewelven, bunkers, vestingsmusea en groen. Het was leuk, het was fijn, het was mooi en aan iedereen aan te raden. Van de foto's mochten er geen foto's gemaakt worden, maar ik kiekte er in de omgeving flink op los. Zie hier, incl. onderschriften.
Geef een reactie