Op zo'n zonnige dag als deze, nog flink veel Frankrijk in mijn hoofd
en een mooi interview achter de rug, ziet Almere eruit zoals de
planologen het waarschijnlijk voor ogen hadden. De schittering van de
zon op het uitgestrekte Weerwater midden in de stad, de bomen aan de
straatjes in bloei, de bootjes kalm dobberend in de moderne grachtjes.
De enorme rust, die ik in Almere soms zo beklemmend vind, is op een dag
als deze opvallend aangenaam. Kinderen die op straat spelen, nauwelijks
auto's, een paar skaters die voorbijkomen, de herinnering aan de
nieuwbouwwijk waar ik opgroeide… je gaat er bijna naar verlangen.
PS. In de metro in Amsterdam stond een boomlange jongen met een
huidskleur zo zwart als het haar van Sneeuwwitje. Hij had een mond vol
goud, dreads tot aan zijn billen en een donkere zonnebril die zijn ogen
bedekte. Hij was breed en voor niemand in het metrostel over het hoofd
te zien. Angstaanjagend als Patrick Kluivert, charismatisch als Michael
Franti. Alle aanwezige vrouwen namen de grote man met veel interesse in
zich op; op zijn buik droeg hij in prachtig contrast vol trots een
piepklein slapend baby'tje.
Geef een reactie