Bijna iedere keer dat ik mijn voeten afdroog na het douchen, denk ik
aan mijn oma. Zij placht mij in het zwembad op strenge toon te
vertellen dat ik me óók tússen mijn tenen moest droogmaken met de
handdoek.
Als ik dat niet netjes deed, dan zou ik geheid zwemmerseczeem krijgen, sprak zij bezwerend.
Door de manier waarop ze dat woord uitsprak nam zwemmerseczeem in mijn hoofd grootse vormen aan.
Ik zag een vanuit mijn tenen opkomende schimmel voor me die langzaam
mijn huid zou verteren en als laatste mijn hart zou inkapselen.
Feit
is dat ik dankzij haar waarschuwing nu nog steeds een paar keer per
week aan haar denk, ook al is ze al vele jaren dood en kan ik me de
laatste keer dat ik met haar in het zwembad was niet meer herinneren.
Direct na de gedachte aan zwemmerseczeem vraag ik me altijd af of mijn oma wel zo herinnerd wilde worden.
Geef een reactie