Feest en herkenning

Toen hij het feestje binnenstapte, wist ik zeker dat ik hem kende. Het meisje dat achter hem aankwam, bevestigde mijn vermoeden: ook haar kende ik, in combinatie met de jongen. In mijn hoofd ging ik de files af op zoek naar de locatie waar ik de jongen eerder had gezien.
Start > Zoeken > Printers, computers of personen > Geavanceerde zoekopties > Deel van de filename = hip.

Want hip waren ze. Afwijkende haardracht in combinatie met gestylde kleding.
Toen ik aan de gastvrouw vroeg waar ik het stel van zou kunnen kennen, zei zij ook alleen: ‘Zij zijn heel hip.’
Hip dus. Hipperderpip. Urban Myth, dat moest het zijn. In de Stadsschouwburg laatst. Het was het enige moment dat ik hippig was geweest dit jaar.

Toen ik naar huis ging, liep ik even langs het stel.
‘Hallo, jullie waren laatst bij Urban Myth, toch?’, vroeg ik.
Ze keken me aan alsof ik Turks praatte. Of nee, ze keken me niet aan, ze keken achter zich, omdat ze ervan overtuigd waren dat ik het niet tegen hen had. Desondanks herhaalde ik mijn vraag. Anders is het ook zo wat hè.
De hippe mensen bleken verrassend aardig, maar zeiden Urban Myth niet te kennen. Noch waren ze de afgelopen honderd jaar in de schouwburg geweest.

Gelukkig zei de jongen dat hij ook zeker wist dat hij mij laatst had gezien. En heus niet alleen uit aardigheid.
‘Ik heb een associatie dat jij op de grond zat’, zei ik. We gingen alle plekken en mensen langs waar we onlangs waren geweest. We kwamen zelfs op een gemeenschappelijke kennis, maar hij kon het niet zijn. De jongen bezwoer me dat hij nergens op de grond had gezeten.

Even later fietsten we met z’n drieën naar huis (vrienden maken gaat snel, maar dit was louter toeval).
Ze bleken bij mij op de hoek te wonen, maar ook dat was het niet.
En ineens wist ik het.

‘Ik weeeeeet het!’, riep ik uit. ‘Jullie zaten naast mij in een restaurant in Berlijn!’
‘Jaaaaaa!’, riep de jongen meteen.
We joelden even. We waren erg in onze nopjes, dat we er eindelijk achter waren.

‘Maar waarom had jij de associatie dat ik op de grond zat?’, vroeg de jongen. Dat was makkelijk.
‘Omdat je midden in de winter in dat restaurant zat in een hemd zonder mouwen’, zei ik.
‘Ja, dat was een beetje apart’, zei zijn vriendin licht kritisch.
‘Hoe hip is dat, dat je iemand herkent uit Berlijn’, zei ik.
‘Waarom is het dragen van een hemd hetzelfde als op de grond zitten?’, vroeg de jongen.

Jongens! Je moet ze ook alles uitleggen.