Het systeemplafond waar ik op uitkijk vanuit de tandartsstoel is geruststellend. Bij een inval van terroristen kan ik via de losse platen makkelijk ontsnappen of mezelf in het ventilatiesysteem verstoppen. Als ik 's avonds laat geld overmaak naar de bank en de code op mijn mobiele telefoon ontvang, voel ik me net als Jack.
Wanneer mijn collega de redactie niet opkan omdat niemand zijn telefoon opneemt en zijn pasje het niet doet, weet ik het zeker: ze zijn gegijzeld. Als ik even later mijn pasje gebruik, weet ik dat het een risico is; voor hetzelfde geld ontploft het mechanisme. 's Nachts komen flarden tekst mijn dromen in.
Het vijfde seizoen van 24.
In drie etappes uitgekeken.
Nu is 't op.
Ik mis het. Ik mis het gehijg van Jack, de norse blik en de sociale stoornis van Chloe, de indringende blik waarmee Jack heel ondoorgrondelijk probeert te kijken, de Russische schurken die voor het gemak onderling Engels spreken met een Duits accent, de listige spelletjes, het geëikel van de minister-president, de opwinding, de adrenaline.
Nu is het wachten op seizoen zes.
Geef een reactie