De mensen wandelden langs de kraam waar ik moest signeren. Sommige keken even naar mijn boek, maar liepen dan weer door. Ik had al best wat boeken mogen bekrabbelen, maar nu was het toch wel een tijdje verdomde stil.
Ik besloot over te gaan op guerilla-tactieken.
(Het voorlezen en het interview waren goed gegaan, dus ik was in een opperbeste stemming geraakt)
Een leuke, ook knappe jongen passeerde de kraam.
Ik pakte een van mijn boeken en liet die aan de jongen zien.
"Heul gaaf boek!", zei ik enthousiast, terwijl ik op het omslag wees.
"Oh nee", zei de jongen, "Merel Roze, gatverdamme."
Hij maakte een kotsgebaar en wilde doorlopen.
"Ik ben Merel Roze", zei ik vriendelijk en oprecht lachend.
Oeps. Deed de jongen.
Dat is het voordeel van internet.