Op de fiets naar de Amsterdam ArenA toe, een stuk niemandsland waar geen andere fietser te zien was, werden we door langskomende, toeterende auto's en bussen vol witte mensen toegewoven.
Met z'n tweeën in het wit gekleed op weg naar het zuidoosten: we waren nu al herkenbaar als bezoekers van het megafestijn.
Ik worstelde met mijn gevoel. Ik wilde helemaal niet sowieso bij die andere mensen horen! Tegelijkertijd zagen de langskomende bezoekers er heel vriendelijk uit en kreeg ik van hun plezier een vreemde kick.
De aanblik op een stadion vol wit geklede mensen was indrukwekkend.
De medewerkers van de ArenA en de beveiliging waren goedgemutst en bijzonder behulpzaam.
De mensen die op mijn tenen gingen staan ook. Er werd veel sorry gezegd bij te close contact, mensen glimlachten in het voorbijgaan naar elkaar en de enorme mensenmassa voelde allerminst bedreigend.
Toen ik mij eenmaal had overgegeven aan het concept stond ik te midden van allemaal wittelingen fijner te dansen dan in lange tijd.
Ik had verwacht tussen 35.000 hippe, extravagante tieners te staan, maar ik was vergeten dat we er zoveel helemaal niet in Nederland hebben.
Moeder en vader stonden naast Henk uit de provincie, die voor de gelegenheid witte gel in zijn stekeltjes had gedaan.
Al bij de eerste tonen gingen alle armen omhoog.
Hier hadden ze naar uit gekeken.
Hier hadden ze voor gespaard.
Dit was de avond waar het allemaal om draaide.
Geef een reactie