Het is ongelooflijk, maar waar. Zojuist heb ik het manuscript van mijn debuutroman ingeleverd. 91.371 woorden getypt vanuit mijn hart. Het voelt alsof ik mijn eigen kind afsta.
Het is zowel fantastisch als huiveringwekkend. Huiveringwekkend omdat ik er niets meer aan kan veranderen en een boek nooit af blijkt te zijn. Fantastisch omdat ik trots ben op het resultaat. Het schrijven van een boek was wat ik wilde als klein kind en ik kan alleen maar hopen voor iedereen dat zo'n kinderwens ooit uitkomt.
De komende negentig dagen (want zo lang duurt het voordat het boek in de winkel ligt) kan ik bovendien nog ongestoord genieten van dit heuglijke feit, voor 'men' er een mening over gaat hebben.
Dat ga ik nu vieren!
WOEI!
Geef een reactie