Je mocht alleen van het schoolplein af als je de hond van de meester mocht uitlaten.
Eenmaal buiten lonkte slechts ??n ding: het bakkertje om de hoek, waar ze snoep verkochten.
Ik zat maar ??n jaar op die school, de zesde klas van de lagere, maar ik zorgde ervoor dat ik heel vaak de hond mocht uitlaten.
Het was een goeiig exemplaar, een Labrador, waarvan ik de naam ben vergeten.
Met de warme kwartjes en dubbeltjes (voor een stuiver kon je toen
volgens mij al geen kikker meer kopen) in de hand liep ik dan het
bakkertje binnen. De tocht ernaar toe, van het schoolplein af, terwijl
de rest moest blijven, de moeilijke keuze in het bakkertje, welk snoep
te kiezen en hoe zo voordelig mogelijk uit te komen, de weg terug, snel
het snoep opeten omdat anders de kinderen in de klas met je wilden
delen, ze behoren tot mijn fijnste jeugdherinneringen.
Een kantoor verhuizen kost veel werk, maar als je er eenmaal zit, kan het ontdekken gaan beginnen.
Waar zit de supermarkt, waar is de dichtstbijzijnde brievenbus, het
postkantoor, een leuk caf? waar je eventueel een keer kunt gaan lunchen.
Op mijn speurtocht vanmiddag sloeg ik de bocht om op zoek naar brood. Ineens stond ik oog in oog met het winkeltje van vroeger.
Nooit eerder was ik vanaf die kant gekomen, waardoor een zo bekende plek ineens verrassend kon zijn.
Eenmaal binnen werd ik onder de voet gelopen door bepukkelde pubers die
broodjes met osseworst en pakken snoep aan het inslaan waren.
Geef een reactie