Tegenover het uitvaartcentrum ligt de basisschool waar mijn broer lesgeeft. We waren te vroeg voor de crematie, de volgauto?s zouden nog niet arriveren. Dus stonden we even later ineens tussen 25 kinderen van een jaar of zeven. ?Meester! Meester!?, gilden ze, door het dolle heen, alsof mijn broer wekenlang vermist was geweest. Vooral de meisjes klampten zich vast aan de benen van mijn broer.
?Ssssst?, zei mijn broer, terwijl hij zijn vinger op zijn lippen legde. In ??n klap was de klas doodstil. De invaljuf sloeg mijn broer jaloers gade. ?Wie weet wie dit is??, vroeg mijn broer, op mij wijzend. Diverse vingers schoten de lucht in. E?n meisje wilde haar vinger zo graag hoog opsteken dat ze erbij op haar tenen ging staan. Met haar linkerhand trok ze haar rechterarm verder omhoog. ?Rachida?, zei mijn broer. De rest van de klas trok de opgestoken vingers teleurgesteld terug. Rachida keek blij verrast. Tot ze besefte dat ze een antwoord moest geven. ?Maar ik weet het niet?, fluisterde ze, verlegen. De vingers vlogen de lucht weer in. ?Casper?, zei mijn broer.
?Het is je nieuwe moeder!?, riep het jongetje. Ik lachte, te hard, want Casper keek beschaamd weg. Laila dan. ?Alweer een nieuwe directrice!?, riep zij. Sommige kinderen knikten instemmend, dit moest het goede antwoord zijn. De klas keek verwachtingsvol naar mij. Ik schudde mijn hoofd. ?Abdelkarim?, zei mijn broer. Abdelkarim, die zou het weten. ?Het is?, zei Abdelkarim, ?het is…?. Hij bouwde de spanning op. ?De koning!!!!?, riep hij en keek erbij alsof hij z?ker wist dat hij het goed had. Hij pakte een denkbeeldig zwaard uit zijn zij en stak ermee in mijn richting. Toen tikte een meisje me op de schouder. ?Maar je weet zelf toch wel wie je bent??
Mijn broer, enigszins teleurgesteld over het raadvermogen van zijn leerlingen, besloot het nog eenmaal te vragen. Nog helemaal in de vreugde van dat moment (?Het is je zus! Het is je zus!?) liep ik stralend het uitvaartcentrum binnen. Enthousiast zwaaide ik de deur open en keek recht in tien paar droeve, naar mij starende ogen van familieleden.
Ai.
Misplaatste levensvreugde.
?Gecondoleerd?, zei ik, beleefd.
Geef een reactie