Jaaaa, ik ben weer terug van werkzaamheden elders.
Moet nu weer weg!
Ter compensatie een stukkie dat vorige week in NRC Handelsblad (woei!) stond.
Mijn iPod is inmiddels door mijzelve gefixt, me nerd.
—
De onwillige iPod
“Laat uw bezittingen niet onbeheerd achter”, galmden de speakers op het
station. Vroeger zei de omroepster dat om reizigers te waarschuwen, om
hen attent te maken op de aanwezigheid van dieven. Tegenwoordig wordt
het omgeroepen omdat een valse melding van een terroristische aanslag
zoveel tijd in beslag neemt.
Mijn dag had in de minuten voor het speakergeluid een drastische wijziging ondergaan.
Terwijl ik de laatste spullen in mijn weekendtas voor mijn reis naar
Groningen gooide, maakte ik op mijn iPod speciaal voor deze reis een
nieuwe playlist aan. Niets fijners dan een treinreis waarbij je het
halve land mag doorkruisen met je eigen soundtrack bij de uitgestrekte
polderuitzichten. Koeien, gras en elektriciteitspalen zien er heel
anders uit als je gelijktijdig ontroerd wordt door een mooi nummer.
Er verscheen een error toen ik mijn iPod wilde bijwerken. Ik keek op de
klok. Ik had tien minuten om de foutmelding te fixen. De eerste vier
minuten gingen op aan paniek.
Toen besloot ik om datgene te doen wat elk normaaldenkend mens in deze
situatie zou doen. Ik sloeg hard op mijn bureau en herstartte
ge?rriteerd mijn computer. Ik ontkoppelde mijn iPod en schudde het
apparaatje heen en weer. Vooral dat laatste moest de redding zijn van
mijn probleem.
Bij het heraansluiten van de MP3-speler deed ik even mijn ogen dicht.
Ik prevelde een modern schietgebedje (kom op nou). Toen de computer
klaar was met opstarten, opende ik ??n oog een klein beetje, om te
kijken of de foutmelding dit keer was uitgebleven. Het rode kruisje dat
ik door mijn wimpers kon waarnemen, zei me genoeg. De twee keer 2,5 uur
durende treinreis met eigen soundtrack werd mij door de falende
techniek door de neus geboord! Ik ontkoppelde de iPod en smeet hem in
de hoek. Dat zou hem leren.
Op het station zag ik mensen met witte oordopjes in hun oren. Ik
twijfelde even of ik mijn bezittingen onbeheerd achter zou laten en
iemand van zijn iPod zou ontdoen, maar mijn trein stond er al. Ik kon
geen krant meer kopen. Mijn reis zou ik moeten gaan maken zonder
muziek. Zonder letters. Alleen met mezelf, mijn stroom gedachten en het
geklets van de andere reizigers.
Een angstaanjagend vooruitzicht.
Geef een reactie