Historische Snackbar

Tegenover de snackbar (zie hieronder) zit de historische snackbar. De
historische snackbar heet zo, omdat hij voor mij historisch is. En vast
ook nog voor heel veel meer mensen, die ik niet ken en die ik best zou
willen leren kennen, maar ik heb daarvoor eventjes geen tijd, sorry.

De historische snackbar. Toen ik nog niet in Amsterdam woonde, wat
betekent dat ik jonger was dan 10, ging ik al naar deze snackbar. Je
zou kunnen zeggen dat Amsterdam voor mij gelijk stond aan die snackbar.
De frituurgeworden personificatie van de stad. De snackbar zat namelijk
tegenover het huis van de vader en zijn toekomstige vrouw van de
toekomstige vrouw van mijn vader (bent u daar nog?).

Bij mijn soort van opa en oma gingen wij met de intocht van Sinterklaas
altijd mosselen eten. Vraag me niet waarom, dat was nou eenmaal zo. De
volwassenen aan de grote tafel, de kinderen apart aan een
ge?mproviseerde tafel. Ik was blij dat ik bij de kinderen hoorde, want
wij waren vet cooler dan die volwassenen met hun echte tafel. Tsk. Het
hoogtepunt van de avond was het halen van de patat. Dat moest goed
worden getimed, want patat die niet 100% vers meteen uit de frituur
komt, is vies. Maar je moet er ook rekening mee houden dat de patatboer
er even mee bezig is. Een heel belangrijke klus dus!

Mijn broer en ik en de andere kinderen die wilden, mochten dan met
guldens (en rijksdaalders! wow!) in onze bezwete knuistjes patat gaan halen. Het was een
pieppiepkleine patatzaak. De ruimte was net groot genoeg voor ons, maar
als er meer mensen patat wilden, moesten sommigen van ons buiten staan.
In de novemberkou! The horror. Er stond een rasechte Amsterdammer
achter de toonbank, die ik daarom maar eng vond met zijn gekke
accent. Maar mijn broer, dapper als altijd, deed de bestelling terwijl
hij op het grote Ola-bord aan mij aanwees welke ijsjes wel lekker waren
en welke niet. Ik onthield dat, dat kon nog eens van pas komen. We bestelden altijd meer patat dan er werd gezegd, want
bijna alle kinderen vonden mosselen vieze slijmerige beesten met
nare zompige uitsteeksels.

Destijds zat er nog geen snackbar aan de overkant van de historische
snackbar. Tenminste, niet in mijn geheugen. En dat wil ik graag zo
houden.

Gisteren zat ik op ‘het terras’ van de historische snackbar en maakte
de foto van De Smulpoep. Achter de toonbank van de historische snackbar
stond een man uit, ik gok, het noorden van Afrika,
Egypte wellicht. Ik bestelde een patatje oorlog en een Turkse pizza.