Admiral Freebee is Noorwegen.
Voor mij.
U denkt waarschijnlijk aan heel andere dingen. Aan Belgi? bijvoorbeeld,
of aan depressies, of aan Koning Keizer Admiraal, de Popla-reclame van
ooit. Of aan die dingen die je bij tankstations kan sparen. Of aan niets.
Voor mij is het honderden kilometers rijden door een onbekend landschap in een donkergroene Ford Focus.
Je mag maar 80 en iedereen houdt zich eraan. In de verte liggen fj?rden en splijt de woeste zee Europa en Scandinavi? in twee.
Een man die zijn nieuwste CD opent met een nummer dat “The worst is yet
to come” heet, moet wel intens zwartgallig en treurig zijn.
En wilde hij in het verleden op het podium inderdaad nogal gedeprimeerd
overkomen, vanavond was hij vooral bezield en overtuigend.
Rooock, van het zuiverste soort, gespeeld vanuit een noodzaak, mooi, lelijk, altijd authentiek.
De bovenzaal van Paradiso doet soms aan een jeugdhonk denken, al die
mensen op elkaar, te warm, te weinig zicht. Maar juist die sfeer maakte
het concert van vanavond een mooie ervaring. Rauw, hard en
rock ’n roll. Geen cent verdienen maar er toch voor gaan. Gelukkig niet
alleen recht toe recht aan, soms dwars en uit – het publiek proberen te
verrassen.
Twee toegiften, een blij publiek, intimiteit. Een zeer goed gevoel
bleef hangen.
Na afloop stroomde de bovenzaal leeg. Beneden bestormden meisjes die
bijna mijn dochter hadden kunnen zijn de dansvloer, op nummers die ik niet
kende. Mijn schoenen bleven plakken aan de vloer. Ik zag mijzelf, 13
jaar geleden. En in plaats van me oud en afgedankt te voelen, kwam een
enorm gevoel van rust in het puberale geweld naar boven.
Terwijl ik de puisten op de dansvloer telde, kon ik mijn zegeningen berekenen.
Geef een reactie