Precies op het moment dat ik op het hoogste punt van de brug was, werd er geapplaudisseerd. Een heerlijk geluid. Klappende mensen, een joelende menigte.
Ik hield mijn trappers even in om er extra lang van te kunnen genieten. Ik keek vanaf het hoogste punt in de omgeving neer op de rest. Het applaus zwol aan.
Een machtig moment. Even was ik ‘on top of the world’.
Het applaus veranderde van een oorverdovend, niet op elkaar afgestemd geluid tot een synchroon klappende cadans. Ik merkte dat ik de menigte bedankte. Al dat applaus… Ik gebaarde richting mijn publiek dat ze ook voor zichzelf mochten klappen. Lachende gezichten. Blijdschap.
Er werd gescandeerd. Eerst door een paar mensen, maar al snel door de hele groep. ‘We want more! We want more!’ riepen ze tegelijkertijd tegen mij. Ik suisde de brug af. Lekker hard. De zwaartekracht deed zijn werk goed. Ik liet de trappers los. Mijn maag maakte een klein sprongetje door het hoogteverschil.
Langzaam stierf het applaus weg.
Mijn iPod koos het volgende nummer uit.
Geef een reactie