Ik houd van Rotterdam!
Sowieso, überhaupt, hoe dan ook, maar zeker de anderhalve week per jaar dat alles in het teken staat van maar één ding: FILM.
Zorg ervoor dat je in de trein van Amsterdam naar Rotterdam aan het raam zit aan de linkerkant, met de rijrichting mee. Even voor station Schiedam zie je Rotterdam in de bocht die het spoor maakt uit het polderlandschap verrijzen. Hoge gebouwen trots glorend aan de horizon, de Nationale Nederlanden weerkaatsend in het zonlicht, de gebouwen eromheen als Manhattan aan de Maas gerangschikt. Majestueus!
Eenmaal aangekomen, buiten, op het lelijke stationsplein, aan de voet van die gebouwen, de immer waaiende wind opsnuivend, voelt het alsof ik vakantie heb. In een stad die ik wel ken, maar die elke keer iets nieuws te bieden heeft.
De zindering die het Internationale Filmfestival met zich meebrengt. Vriendin S. en ik zorgden er ook dit jaar voor iets van deze zindering mee te krijgen, ook al zijn we drukke carrièrevrouwen met zeker op het moment veel te weinig tijd.
We zagen er zes. Vier redelijke en twee goede (Pusher II en Ushpizin).
Tussendoor snoven wij de festivalsfeer op. Mensen die je al een tijdje niet hebt gezien kom je hier tussen de films door tegen. Welke film ga jij zien? Welke moet ik zien? Welke is echt bagger? Vind jij de nieuwe opzet van het krantje ook zo stom? Op de WC luister je gesprekken af tussen mensen die een film bekritiseren die je net hebt gezien. Je ziet de regisseurs in hun zwarte kleding voorbij lopen, Q&A’s beantwoorden, vol liefde over hun film spreken waarbij je net in slaap bent gevallen. Je besluit de zevende film niet te gaan zien waardoor je ineens pauze hebt en drie uur lang een koopgootconsument mag zijn in de uitverkoop. Waarna je blij bent met de gratis kluisjes in de hal van De Doelen. Om vervolgens weer de donkere ruimte van de bioscoopzaal in te duiken en je mee te laten slepen in de Deense onderwereld, twee besnijdenissen van dichtbij mee te maken, de slachting van een koe, de inhoudsloze verveling bij het Balatonmeer, porno en hoeren, zigeuners en Amerikanen, orthodoxe joden, nooit verfilmde scenario’s en kleine, geniale vondsten.
Dan ga je vol nieuwe indrukken over landen waar je nooit eerder was geweest naar huis. Om in bed nog eens te bedenken wat je ook alweer hebt gezien. Of die acteur nou in die ene of de andere film zat. Waarom je zo onder de indruk was van die kale jongen met het woord respect op zijn kale kop getatoeerd. En waarom je die film over Hongarije zo verschrikkelijk vervelend vond.
Om je vervolgens te verheugen op aanstaande zondag, wanneer er op de traditionele Volkskrantdag nog vijf films op je liggen te wachten.
Geef een reactie