Zelden zo weg geweest als in de dagen Berlijn. Ik was me vier dagen lang niet bewust van ons kikkerlandje, van de problematiek rondom de moord, van godslastering en vastgelopen vakbondsoverleggen, van werk en van privé.
Weg was weg.
Heer-lijk.
Wat een stad zeg!
Amsterdam verbleekt bij de grootsheid van Berlijn. Of, in ieder geval bij de letterlijke grootsheid.
Alle straten zijn breder, de huizen hoger, de afstanden groter. Toen we de metro uitstapten op zoek naar ons hotel, waren we bij huisnummer 81. Oh, dachten wij, dan zijn we er zo, nog niet wetende dat nummer 45 door de enorme breedte van de huizen honderden meters verderop lag. In Amsterdam is die afstand in een paar passen geklaard.
Toch vond ik de stad niet te groot, integendeel. Berlijn is overzichtelijk, duidelijk en prettig. Je voelt dat er veel gebeurt. Oud en nieuw worden architectonisch op volstrekt natuurlijke manier afgewisseld. Het verschil tussen West en Oost is nog immer schrijnend maar daarom ook juist indrukwekkend. En voor beiden valt wat te zeggen.
De stad omarmde mij als een oude vriend.
Dat had misschien te maken met onze geweldige gidsen. Zij zijn Duits en wonen al enkele jaren in Berlijn. Door hen kwamen we op plekken waar je als toerist nooit zou komen. We zagen grappige binnenplaatsjes, bezochten fijne café’s en deden aan ultrageheime theesessies waar ik niets over mag vertellen.
Ik leerde in ieder geval één nieuw woord: Gegenwart.
Hoogtepunten waren onder andere het beklimmen van de Reichstag, en het bezoeken van het Filmmuseum en het Jüdisches Museum. Bij de laatste twee was het gebouw zelf minstens zo belangrijk als de collectie.
Mijn op voetbal en speelfilm gebaseerde vooroordelen over Duitsers ben ik inmiddels wel kwijt.
Aardige jongens, die Duitsers.
Ze moesten zelfs soms om mijn (enorm grappige) grapjes lachen.
Dat doen de Fransen nou nooit.
Gelukkig had ik helemaal geen tijd om alles te zien.
Dus moet ik zeker binnenkort nog een keertje terug!
Geef een reactie