“Heeft u een piemeltje?”
Hoewel de vraag makkelijk te beantwoorden was, kwam hij tamelijk onverwacht. Ik bleef even stil.
De vraag was me gesteld door een jongetje, onder druk van een vriendje en een vriendinnetje. We stonden met z’n vieren onder de douche in het zwembad. De jongetjes hadden een onderbroek als zwembroek aan, het meisje droeg een flitsende bikini met bovenstukje hoewel het nog jaren zou duren voordat daar iets te zien zou zijn.
Ze giechelden. Het ene jongetje nam zoveel mogelijk water in zijn mond en spuugde dat zo hard mogelijk naar het andere jongetje. Ik had nog steeds geen antwoord gegeven, dacht na over iets scherps, iets alerts, iets perfects zoals een grap uit een goede comedy. De lachsalvo’s hoorde ik al klinken, nu nog een antwoord.
De kinderen stonden al een hele tijd onder de douche. Ik had ze al gezien toen ik nog baantjes aan het trekken was. Er was geen moeder of vader bij. Ze gooiden over met een ouderwets stuk zeep dat was blijven liggen. Ik had lang geen stuk zeep meer gezien. Zonder antwoord te hebben gegeven op de eerste vraag, kreeg ik er weer een, van hetzelfde jongetje.
“Mevrouw, mevrouw, weet u hoe laat het is?”, vroeg hij. Ik zag op de grote zwembadklok dat het bijna half zes was.
“Shit”, zei het jongetje. “Om zes uur komt mijn moeder ons pas halen”. Ah, zo zat dat. Ik moest er niet aan denken dat ik hier nog een half uur moest gaan staan verrimpelen. Het binnenbad was nog een uur open voor baantjeszwemmen en dus niet voor kinderen. Alleen in het buitenbad konden ze terecht, maar erg warm was het buiten niet. Vandaar de douche.
Ik maakte aanstalten om te vertrekken. Liep naar het rek waar mijn handdoek aan hing en begon me af te drogen. Toen hoorde ik nogmaals “mevrouw, mevrouw”. Ik voelde een vingertje op mijn rug. Ik draaide me om.
De drie kinderen hadden hun wangen bol staan van het water.
Op het moment dat ik dat zag, spuugden ze met zoveel mogelijk kracht al het water tegen me aan.
Geef een reactie