Er stond een vrouw op leeftijd voor mij in de rij. Ze had een boek van Baantjer in haar hand en ik verbaasde mij er weer eens over dat Baantjer de schrijver is, niet de titel. Het boek heette De Cock en Moord in Reclame. Daar verbaasde ik mij ook over. Moord in Reclame? Niet de Moord in de Reclame, of heeft Baantjer nooit lidwoorden in de titel?
De vrouw legde het boek neer op de toonbank. Ze twijfelde een beetje. De verkoopster wilde net de prijssticker van het boek afhalen toen de vrouw zei: ‘Nee, laat die er maar op’.
De verkoopster keek haar aan.
De vrouw legde uit dat ze niet zeker wist of ze deze Baantjer niet al had. Ze had een hele stapel thuis en ze kon niet onthouden welke titels ze wel of niet had gelezen.
De verkoopster glimlachte en zei tegen de vrouw dat zij het boek altijd kon ruilen.
De vrouw twijfelde weer. ‘Kunt u het boek dan inpakken in cellofaan?’, vroeg ze. De verkoopster antwoordde dat dat niet hoefde – het boek kon met de bon altijd geruild worden.
De vrouw vroeg of de verkoopster dan in ieder geval een sticker op de zijkant kon plakken, want anders was ze bang dat het boek er gelezen uit zou zien. De verkoopster zei dat het echt geen probleem was – ze konden zo wel zien of het boek er nog in goede staat uitzag als zij hem morgen terug zou brengen.
Toen kwam de aap uit de mouw.
De vrouw zei: ‘Ik ben zo bang dat ik het vergeet. Dat ik niet meer weet dat ik dit met u heb afgesproken. En dat ik het boek dan uitlees en dan pas weer weet dat ik het terug moest brengen.’
Geef een reactie