Ik heb grote bewondering voor mensen die zonder gezelschap in een restaurant eten. Alleen.
De bewondering komt vooral voort uit het feit dat ik het zelf niet durf en het niet zal doen als er geen noodzaak toe is.
Maar de noodzaak was er. Gisteren. Door alle drukte op mijn werk had ik geen tijd om nog even naar huis te gaan om te eten. Dus at ik alleen, in het restaurant bij mijn werk. Een plek waar ik de mensen ken – dat scheelt, maar toch voelde ik me lichtelijk onprettig en opzichtig terwijl ik mijn waterkersbroccolisoepje met brood verorberde. Om de aandacht wat af te leiden van eventueel starende blikken en vooral van mijn eigen bewustzijn, pakte ik de Vrij Nederland uit de tijdschriftenmap. Het was een hele tijd geleden dat ik de Vrij Nederland gelezen had en ik vond het nog leuk ook – het eerste voordeel van dit publiekelijk solitaire avondmaal had zich reeds aangekondigd.
Helemaal leuk was om in Vrij Nederland een stukje te lezen over het festival waardoor ik nu zo hard moet werken. Met een foto, van mijn hand notabene, erbij afgedrukt. Het werd almaar leuker!
Naast mij kwam een man zitten die ook in zijn eentje was. Alsof we met de auto in het midden van niets waren in een ver weg gelegen werelddeel en we elkaars Nederlandse nummerbord ontwaarden – zo knikten wij elkaar begripvol toe. Met zijn twee?n alleen is minder alleen.
Mijn eten was bijna op en de Vrij Nederland bijna uit. Toen kwam ik aan bij Geknipt voor U – een nog immer briljante rubriek van het blad, waarin krantenknipsels staan afgedrukt die grappige fouten of onbedoelde woordspelingen bevatten.
Ik kon het niet laten. Bij sommige knipsels moest ik hardop grinniken.
Zo zat ik, in mijn eentje, grinnikend boven de laatste lepels soep, te genieten van dit rustmoment op de verder zo drukke dag.
Moet ik vaker doen, dat alleen eten.
Geef een reactie