Er ging een bom af in het centrum van New York. Twee uur later werd de verantwoordelijke op een afgrijselijke manier omgebracht, brandend in een helikopter. De bebloede politieman die daar voor zorgde, stak lachend een sigaret op.
Gisteren zag ik Die Hard With a Vengeance op TV. De film zag ik al eerder, met het hele gezin, in de bioscoop. Wij houden van de Die Hard films en zelfs van Bruce Willis.
Pas gisteren viel het me op hoe gewelddadig de film is terwijl het toch niet zo op je overkomt. Veel grapjes, veel relativeringsvermogen, weinig tijd voor sentiment. Harde jongens zonder angst, lekker schieten, no big deal. Ook viel (daarom juist?) gisteren op hoe gedateerd de film is. Hij komt uit 1995, maar het lijkt alsof hij in een ander millennium geschoten is (ha! dat is ook zo). De kleuren, maar ook de manier waarop het verhaal verteld wordt: rauw, ongepolijst, onverbloemend. Volgens mij ligt er over elke Hollywoodactiefilm die nu gemaakt wordt een zweem censuur, nostalgie en verplichte emotie. Bovendien deed de film bijzonder traag aan – ook apart voor een actiefilm, wel prettig.
De scene waarin een metrostation gebombardeerd wordt, was zeer realistisch in beeld gebracht. Weet ik nu, na de aanslagen op het WTC. Het gruis, de assige materie, het stof. Toen ik de film in 1995 zag, nam ik het allemaal voor waar aan en stond het ver van mijn bed. Negen jaar later weet ik hoe zoiets er uitziet. Shown to me on TV with a live audience. Bizar.
Toen de meeste actiefilms na het WTC drama uit roulatie werden genomen en sommige soms zelfs aangepast, vond ik dat tamelijk overdreven en Amerikaans. Maar gisteren kon ik de film niet zien zonder er constant aan te denken. Films zoals deze kunnen voorlopig niet meer gemaakt worden. Da’s best jammer, want ik heb me zeer vermaakt.
Geef een reactie