Van sommige woorden weet ik nog precies wanneer ik ze voor het eerst hoorde. Het was mijn 10 jaar oudere neef E. die mij voor het eerst het woord assertief liet horen (natuurlijk was het woord vast eerder in mijn buurt uitgesproken, maar vaak hoor je een woord een hele tijd niet, totdat je het echt tot je oren hebt laten doordringen. Dan hoor je het ineens heel vaak).
We zaten destijds in een restaurant met een familiediner en ik kreeg van de serveerster een bord met eten met rijst erbij. Terwijl ik toch echt frietjes had besteld. Mijn neef wist dat en zag dat ik er niets van durfde te zeggen. “Weinig assertief van je, Merel”, zei hij. En ik lachte mee, en zei: “euhm nee, haha”, terwijl ik helemaal niet wist wat hij bedoelde want ik kende de betekenis van het woord niet. Dat meelachen was kortom ook weinig assertief.
Asservititeit komt bij mij met de jaren, en vaak nog veel te weinig. Maar gisteren was ik twee hele malen assertief ten top. Woeha!
Eerst.
Ik stond te bellen vlak bij mijn fiets. Kletserdieklets. Er kwamen een man en een vrouw aangelopen met een geruite puntzak met friet en mayonaise waarvan ze zo aan het genieten waren dat ze niet doorliepen, maar op mijn hoogte bleven stilstaan. Ik kletserdieklets, zij smikkeldesmakkel.
Toen de man bij het einde van zijn portie friet was gekomen, vouwde hij de vette puntzak waar nog wat mayonaise uitsijpelde op tot een klein pakketje. Toen keek hij even om zich heen, en legde zijn pakketje druipend vet op MIJN achteropje! Waaat?!
Normaal gesproken zou ik niets hebben gezegd maar ineens zei ik heel hard: “Hee, ik wil helemaal niet dat jij jouw patatzak op mijn fiets dumpt!”
Gelach aan de andere kant van de lijn. De man draaide zich om en zag mijn verontwaardigde blik. Even had ik veel spijt van mijn assertiviteit. Hij was best groot. Ik prevelde wat in mijn mobiele telefoon.
Maar toen begon de man te lachen en zei: “Je hebt gelijk, heel erg, maar moet je kijken, de prullenbak is zo ver weg”.
Ik keek. De prullenbak was ver weg, dat klopte. Geen enkele reden om, zei ik streng.
En hop, daar ging hij, sjokkend op weg naar de prullenbak. Zijn vrouw keek hem gniffelend na. Victory mine! Ik assertieve vrouw zonder klerenscheuren!
(Poeh. Dit allemaal intypend heb ik nu helemaal geen zin in voorbeeld twee. En u als lezer vast ook nog niet. Deel twee volgt, met handige tips, van het assertieve vogelbeest).
Geef een reactie